Zamknięte przewody doktorskie

dr inż. Józef Niżnik (osoba z zewnątrz) - "Barbotaż w warunkach interakcji przepływów wymuszanych przez mieszadła", promotor: dr hab. inż. Jerzy Kamieński, prof. PK, recenzenci: prof. dr hab. inż. Bożena Kawalec-Pietrenko (PG), prof. dr hab. inż. Zbigniew Matras; 24 III 2004 r.

dr inż. Artur Cebula (M-5) - "Teoretyczne i doświadczalne badania lokalnej wymiany ciepła na powierzchniach rur omywanych poprzecznie", promotor: dr hab. inż. Bohdan Węglowski, recenzenci: dr hab. inż. Kazimierz Wójs, prof. PWr, prof. dr hab. inż. Jan Taler; 14 IV 2004 r.

dr inż. Stanisław Wojtuń (osoba z zewnątrz) - "Analiza pracy układu: wymiennik ciepła - wentylator poprzeczny", promotor: dr hab. inż. Jolanta Stacharska-Targosz, prof. PK, recenzenci: dr hab. inż. Andrzej Witkowski, prof. PŚ, prof. dr hab. inż. Jan Taler; 5 V 2004 r.

Otwarty przewód doktorski

mgr inż. Katarzyna Chruzik (osoba z zewnątrz) - "Numeryczno-eksperymentalna analiza wytrzymałościowa kół zestawów kolejowych", promotor: dr hab. inż. Marek Sitarz, prof. PŚ; 31 III 2004 r.

Doktorzy habilitowani

Dr hab. inż.
Jan Duda

  Urodził się 19 listopada 1954 r. w Nowym Targu, gdzie w 1974 r. ukończył Technikum Mechaniczne. Bezpośrednio po studiach na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej (1979 r.) został zatrudniony w Zakładzie Projektowania Procesów Produkcyjnych Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji PK. W badaniach naukowych skupił się na zagadnieniach związanych z automatyzacją technologicznego przygotowania produkcji (opracowanie programów automatycznego doboru i projektowania uchwytów obróbkowych oraz algorytmów i struktur procesów technologicznych do systemów maszynowego programowania obrabiarek sterowanych numerycznie). Prace realizowano w ramach centralnych projektów badawczych wspólnie z krakowskim IOS i białoruskim ITK. Badania dr. hab. inż. Jana Dudy zaowocowały obronioną w 1988 r. pracą doktorską "Formalizacja struktury procesu technologicznego wspomaganego komputerowo". Prace badawcze kontynuowano w zespole kierowanym przez prof. A. Samka (grant KBN "Założenia teoretyczne budowy systemu projektowania procesu technologicznego").

  W 1992 r. dr hab. inż. Jan Duda brał udział w seminarium "Manufacturing Systems Engineering" w Ecole D'Ingenieurs De Tours (Francja) - wpłynęło to na kierunek jego pracy naukowo-badawczej (opracował model systemu oraz algorytm generowania do projektowania procesu technologicznego). Wyniki badań przedstawił w monografii "Modelowanie procesu decyzyjnego w zautomatyzowanym projektowaniu procesu technologicznego". Weryfikacji opracowanego modelu decyzyjnego, w warunkach projektowania współbieżnego, dokonano w ramach grantu KBN - "Modelowanie systemu ekspertowego projektowania technologii". Badania kontynuowano dzięki kolejnemu grantowi KBN - "Opracowanie założeń systemu projektującego procesy technologiczne obróbki w warunkach inżynierii współbieżnej z wykorzystaniem sztucznej inteligencji". W koncepcji systemu projektującego zastosowano opracowany przez dr. hab. inż. Jana Dudę trójetapowy algorytm projektowania, generujący proces obróbki na podstawie baz wiedzy zorganizowanych w formie hierarchicznych sieci decyzyjnych, zbudowano również prototyp systemu. Działania projektowe prowadzące do uzyskania procesu technologicznego obróbki dr hab. inż. Jan Duda opisał w swojej rozprawie habilitacyjnej "Wspomagane komputerowo generowanie procesu obróbki w technologii mechanicznej", zatwierdzonej 29 marca br.

  Od 1996 r. datuje się zainicjowana przez dr. hab. inż. Jana Dudę współpraca Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji z Katedrą Pomiarów i Automatyzacji Uniwersytetu Technicznego w Żilinie. Cyklicznie odbywają się konferencje "CA Systems and Technologies". Powstało internetowe czasopismo "CA Systems in Production Process Planning", w którym dr hab. inż. Jan Duda jest zastępcą redaktora.

  W latach 1999 - 2003 był koordynatorem uczelnianym kolejnych edycji programu CEEPUS SK108, w latach 1999 - 2002 pracował jako docent wizytujący na Uniwersytecie Technicznym w Żilinie. Jest autorem wykładów dla dyplomantów i doktorantów z Katedry Pomiarów i Automatyzacji Uniwersytetu Technicznego w Żilinie oraz Katedry Inżynierii Produkcji Uniwersytetu w Presovie (Słowacja), także dla kadry inżynieryjno-technicznej zakładów przemysłowych.

  Wyniki jego prac były wielokrotnie publikowane w krajowych i zagranicznych materiałach konferencyjnych, m.in. z konferencji "Flexible Automation and Intelligent Manufacturing; w czasopismach "International Journal of Advanced Manufacturing Systems", "Archiwum Budowy Maszyn", "Manufacturing Systems", "Concurrent Engineering Research and Applications".

  Jest autorem lub współautorem 81 publikacji, w tym 1 skryptu, 2 monografii. Za działalność naukową otrzymał dwukrotnie zespołową Nagrodę Rektora PK (1989 i 1992) oraz indywidualną Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej III stopnia za pracę doktorską (1989 r.).

  Dr hab. inż. Jan Duda jest związany z Katedrą Inżynierii Procesów Produkcyjnych, w której kieruje Zespołem Projektowania Procesów Technologicznych. W latach 1993 - 1997 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowo-badawczych, a od 1997 do chwili obecnej jest zastępcą dyrektora ds. dydaktycznych Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji.

  W latach 1984 - 1993 pracował społecznie na rzecz środowiska w Spółdzielni Mieszkaniowej "Politechnika". W roku 1992 wraz z żoną i czwórką dzieci zamieszkał w domach wybudowanych przez tę spółdzielnię.

  Hobby: turystyka, majsterkowanie, fotografia.

Dr hab. inż.
Jerzy Zając

  Urodził się 19 lutego 1955 r. w Krakowie. Absolwent IV LO. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej ukończył z wyróżnieniem w 1978 r. W paĽdzierniku tego roku został zatrudniony w Zakładzie Systemów Technicznych Instytutu Technologii Maszyn PK. W 1988 r. obronił pracę doktorską pt. "Metoda optymalizacji wybranych układów odciążania statycznego robotów przemysłowych". Etat adiunkta w Instytucie Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji otrzymał w tym samym roku i pracuje tam do dnia dzisiejszego - obecnie w Katedrze Systemów Wytwarzania.

  W trakcie ponaddwudziestopięcioletniej pracy naukowo-badawczej zajmował się organizacją systemów produkcyjnych, optymalnym rozkrojem materiałów, projektowaniem obrabiarek i robotów przemysłowych, a przez ostatnie dziesięć lat sterowaniem zautomatyzowanymi systemami wytwarzania. Wspólną cechą wszystkich jego działań był wysoki stopień wykorzystania metod i technik komputerowych.

  W roku 1989 uzyskał stypendium sponsorowane przez Instytut Brytyjski (British Council) i przebywał przez dziesięć miesięcy (IX 1989 - VI 1990) na University of Manchester Institute of Science and Technology (UMIST).

  Jest autorem lub współautorem 48 artykułów opublikowanych w krajowych oraz zagranicznych czasopismach i materiałach konferencyjnych. Aktywnie uczestniczył w realizacji wielu projektów badawczych, m.in. projektu współpracy z firmą komputerową Digital Equipment Corporation (DEC) - odpowiadał za zrealizowanie części informatycznej.

  Jest członkiem Komitetu Programowego (International Program Committee) Konferencji Międzynarodowej DAAAM 2003, DAAAM 2004 organizowanej przez DAAAM International z siedzibą w Wiedniu. Za działalność naukową uzyskał indywidualną oraz zespołową Nagrodę Rektora PK.

  12 listopada 2003 r. Rada Wydziału Mechanicznego PK na podstawie dorobku naukowego oraz przedłożonej rozprawy habilitacyjnej "Rozproszone sterowanie zautomatyzowanymi systemami wytwarzania" nadała Jerzemu Zającowi stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, zatwierdzony przez Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów 29 marca 2004 r.

  Wraz z partnerami zagranicznymi z Austrii, Rumunii, Słowenii, Słowacji oraz Węgier przygotował projekt międzynarodowej współpracy dydaktycznej CEEPUS i po zatwierdzeniu przez UE (CEEPUS Project "Applied Robotics in Manufacturing Engineering") został koordynatorem jego prac z ramienia Politechniki Krakowskiej (1999 - 2002). Prowadził kilkadziesiąt prac dyplomowych, z których dziewięć zostało wyróżnionych.

  Zajmuje się - szeroko rozumianą - problematyką komputeryzacji Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji (ITMiAP). Jego zasługą jest m.in. zbudowanie instytutowej sieci komputerowej oraz administrowanie nią przez ostatnie dziesięciolecie. W lipcu 1993 r. przebywał na dwutygodniowym szkoleniu sieciowym w Forschungszentrum Seibersdorf (Austria). Jest współtwórcą zbudowanych w ITMiAP pracowni CAD/CAM/CAE oraz laboratorium technik multimedialnych.

  Od roku 1993 dr hab. inż. Jerzy Zając jest członkiem Rady Wydziału Mechanicznego PK, a od 1 września 2003 r. pełni obowiązki zastępcy dyrektora ds. badawczych Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji. Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną otrzymał w roku 1998 od rektora PK Honorową Odznakę Politechniki Krakowskiej.

  Żona Grażyna pracuje na stanowisku adiunkta w Instytucie Filologii Orientalnej UJ. Synowie Ryszard i Wojciech są uczniami liceum.

  Zainteresowania i zamiłowania: komputery, góry, narty, współczesna historia Polski.

Profesor tytularny

Prof. dr hab. inż.
Aleksander Muc

  Urodził się 7 czerwca 1956 r. w Siemianowicach Śląskich. Jest absolwentem IV LO w Katowicach (1974 r.). Studiował na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Równocześnie, w 1975 r., rozpoczął studia na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, na kierunku fizyka. Ze względu na trudności w studiowaniu w dwóch różnych miastach w 1976 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie uczył się równolegle na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej. Po obronie prac dyplomowych w 1980 r. otrzymał tytuł mgr fizyki (specjalność fizyka teoretyczna, UJ) oraz tytuł mgr inż. podstawowych problemów techniki (specjalność mechanika stosowana, PK). Studia na UJ ukończył z wyróżnieniem. W trakcie studiów (od grudnia 1979 r.) rozpoczął pracę zawodową na Politechnice Krakowskiej w Instytucie Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn.

  W roku 1986, po długiej obronie rozprawy doktorskiej "Rozwiązanie zagadnienia kontaktu lokalnie obciążonej tulei cylindrycznej z więzami kinematycznymi", otrzymał stopień naukowy doktora nauk technicznych. W paĽdzierniku 1986 r. wyjechał do Anglii, gdzie spędził dwa lata, pracując w Departament of Mechanical Engineering University of Liverpool pod kierunkiem prof. G. D. Galletly'ego. Wyjazd ten miał duży wpływ na jego pracę naukową - tam po raz pierwszy zetknął się z mechaniką kompozytów oraz kompozytowymi zbiornikami ciśnieniowymi. Zabawną i interesującą rzeczą jest to, że kiedy publikował w Anglii, żaden z recenzentów czasopism nie zwracał uwagi na niedoskonałość języka angielskiego, co zdarzało się póĽniej, gdy wysyłał już artykuły z Polski. Drugim znamiennym elementem pracy, który poznał w Anglii, była samodzielność i niezależność pracowników zatrudnionych na uczelniach [niestety, po tak długim czasie (prawie 20 lat) proces usamodzielniania się naukowców dopiero w Polsce raczkuje].

  Pracę habilitacyjną "Analiza stateczności i deformacji kompozytowych dennic zbiorników ciśnieniowych" opublikował w 1992 r. Znamienne, że stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych otrzymał dopiero 15 grudnia 1993 r., ponieważ jeden z recenzentów monografii nie potrafił się wypowiedzieć (i nigdy nie wyjaśnił dlaczego) co do jego dorobku naukowego i zawodowego. Kolejnym paradoksem było i to, że po zatwierdzeniu decyzji o nadaniu stopnia naukowego otrzymał pensję niższą niż na stanowisku adiunkta, może dlatego że przebywał w tym czasie w Departament of Solid Mechanics, DTH Lyngby (Dania).

  Do 1 lipca 2003 r. pracował w Instytucie Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn. Po reorganizacji jest kierownikiem Zakładu Konstrukcji Kompozytowych w Instytucie Konstrukcji Maszyn.

  Zainteresowania naukowe prof. dr inż. Aleksandra Muca dotyczą mechaniki ciała stałego i konstrukcji maszyn, a szczególnie analizy struktur wykonanych z kompozytów włóknistych; badania - zagadnień teorii płyt i powłok, metod numerycznych, optymalizacji konstrukcji i analizy ich form zniszczenia zarówno w przypadku obciążeń statycznych, jak i zmęczeniowych. W monografii "Soft Computing in Textile Sciences" zaproponował nowatorską koncepcję opisu mechaniki kompozytów w ujęciu teorii zbiorów rozmytych, a jego podręcznik "Projektowanie kompozytowych zbiorników ciśnieniowych" jest pierwszą w języku polskim pracą poświęconą projektowaniu zbiorników wykonanych z laminatów. Jest autorem lub współautorem 3 monografii i 1 podręcznika oraz ponad 110 artykułów opublikowanych w czasopismach naukowych i materiałach konferencyjnych.

  Współpracuje ze specjalistami w zakresie mechaniki kompozytów - głównie z profesorem Chrisem Pastore, utrzymuje stałą współpracę z zagranicznymi ośrodkami naukowymi. Jest członkiem American Society for Composites i międzynarodowych rad programowych. Przebywał na stażach naukowych w Wielkiej Brytanii i Danii.

  Zainteresowania: turystyka, podróże w egzotyczne miejsca, historia.

  - Co się czuje, gdy zostaje się profesorem?

  - Wreszcie będę miał spokój z bzdurami i nonsensami, profesura da mi większą swobodę, niezależność.

  - Panie Profesorze, skończył Pan fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim i Politechnikę Krakowską. Czemu wybrał Pan pracę na politechnice, a nie na uniwersytecie?

  - Uważałem, że jako inżynier mogę zrobić więcej rzeczy praktycznych, pożytecznych. A teraz, po tylu latach, zatoczyłem krąg i wracam do fizyki, bo przecież nanostruktury i nanokompozyty, którymi się zajmuję, to fizyka.

  - Dlaczego?

  - Doszedłem do wniosku, że jako inżynier przy takim braku zainteresowania przemysłu niewiele mogę zrobić, osiągnąć, więc wracam do fizyki. Proszę sobie wyobrazić, że w Polsce pod koniec lat 70. przemysł kompozytów był lepiej wykorzystywany niż dziś. Wiem, że to wszystko wynika z braku pieniędzy, ale sądzę, że nie tylko...

  - Czyli jest Pan pesymistą?

  - Raczej nie. Powiem inaczej - ta sytuacja nie załamała mnie, bo mam co robić. Jak długo to się będzie toczyło? Zobaczymy. Myślę, że raczej jestem optymistą. Uważam, że należy być aktywnym, coś robić, a przydatność tej pracy niech ocenią inni.

  - Co Pana śmieszy?

  - Układy - w skali uczelni, miasta, kraju. Pamiętam swoją kilkugodzinna obronę pracy doktorskiej. Dziś patrzę na nią trochę inaczej. Było to zarazem śmieszne i smutne. Moja dyskusja z recenzentem była bardzo długa, a najsmutniejsze jest to, że gdybym w ogóle z nim nie dyskutował, to też zostałbym doktorem.

  - Interesuje się Pan turystyką, podróżami. Gdzie Pan by się wybrał?

  - Do Ameryki Południowej, bo interesuje mnie historia tamtych terenów. Chciałbym też zobaczyć Góry Skaliste. No i oczywiście interior w Australii, bo przecież to miejsce, które nie zostało jeszcze skażone cywilizacją.

  - Zrealizuje Pan te marzenia?

  - Mam nadzieję.

  - Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiała Elżbieta Barowa

90-lecie
doc. dr. inż. Stanisława Steindla

  Zakład Termodynamiki i Pomiarów Maszyn Cieplnych oraz Instytut Aparatury Przemysłowej i Energetyki PK zorganizowały 22 marca br. uroczyste spotkanie z okazji 90. urodzin doc. dr. inż. Stanisława Steindla. To uroczyste spotkanie otworzył dyrektor Instytutu prof. zw. dr hab. inż. Jan Taler, który przywitał jubilata, jego rodzinę oraz zaproszonych gości. Wśród gości byli: rektor PK prof. zw. dr hab. inż. Marcin Chrzanowski, dziekan Wydziału Mechanicznego prof. dr hab. inż. Stanisław Michałowski, prodziekani - prof. dr hab. inż. Zygmunt Szlachta, prof. dr hab. inż. Wojciech Zalewski, dr hab. inż. Bogdan Bochenek, prof. PK oraz wieloletni dyrektor Instytutu prof. dr hab. inż. Franciszek Młynarski. Życzenia dalszej pomyślności zostały zapisane w formie uroczystego adresu, który dyrektor wraz z bukietem kwiatów wręczył jubilatowi.

  Rektor PK prof. zw. dr hab. inż. Marcin Chrzanowski złożył jubilatowi gratulacje, przypomniał w kilku słowach jego postać i działalność na niwie zawodowej oraz udekorował go Złotą Odznaką Honorową PK. Następnie gratulacje z okazji jubileuszu, podziękowania za wiele lat twórczej pracy zawodowej, dydaktycznej i naukowej złożył w imieniu władz wydziału dziekan prof. dr hab. inż. Stanisław Michałowski.

  Kilka słów wspomnień o działalności jubilata wraz z osobistymi refleksjami wygłosił kierownik Zakładu Termodynamiki i Pomiarów Maszyn Cieplnych dr hab. inż. Piotr Cyklis, prof. PK.

  Sam jubilat skierował do gości oraz uczestników spotkania niezwykle serdeczne podziękowania. Po gromkim "Sto lat..." spotkanie wypełniły wspomnienia i refleksje nad przeszłością. Doc. dr inż St. Steindel z dużym zainteresowaniem wypytywał o przyszłość wydziału, Instytutu i Zakładu. Dzielił się z uczestnikami swoimi spostrzeżeniami i radami.

  Stanisław Steindel urodził się 20 marca 1914 r. w Tarnowie. Po ukończeniu w 1932 r. nauki w III Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Tarnowie podjął studia na Politechnice Lwowskiej, które ukończył w 1939 r. Pracę naukową i dydaktyczną rozpoczął już w 1937 r., łącząc studia z asystenturą u prof. Romana Witkiewicza w Katedrze Pomiarów Maszyn. We Lwowie pozostał do połowy 1940 r. Kolejny etap to powrót do Tarnowa, gdzie wówczas - w latach okupacji - był kierownikiem warsztatów i nauczycielem przedmiotów fachowych w Mechanicznej Szkole Zawodowej prowadzonej przez prof. Maurycego Godowskiego. W strukturę szkoły wpleciona była działalność tajnego gimnazjum, w którym był nauczycielem.

  W 1946 r. rozpoczął pracę na stanowisku adiunkta w Katedrze Maszynoznawstwa II Wydziałów Politechnicznych AGH w Krakowie u prof. Kazimierza Szawłowskiego. W 1952 r., będąc zastępcą profesora, został powołany na kierownika Katedry Maszynoznawstwa II, a w 1953 r. objął kierownictwo Zakładu Pomiarów Maszyn w Zespołowej Katedrze Termodynamiki, od 1958 r. w Katedrze Techniki Cieplnej. Doświadczenie dydaktyczne zdobyte na Politechnice Lwowskiej pomogło mu w organizacji i budowie laboratorium Zakładu Pomiarów Maszyn. W trudnych dla wszystkich latach potrafił wyposażyć pracownie w konieczne do celów dydaktycznych urządzenia i aparaturę pomiarową. Pomagali mu technicy: Stanisław DĽwigała, Antoni Piontek, Michał Próchnicki, Franciszek Deptuch i Mieczysław Widomski. Wspomagali go wówczas póĽniejsi profesorowie Henryk Dziewanowski (Politechnika Szczecińska) i Stanisław Dawidowicz (Politechnika Częstochowska). Realizując proces dydaktyczny, rozwijając działalność naukową dzięki współpracy z przemysłem, rozbudowywał Zakład. W skład kadry naukowej wchodzili pracownicy dydaktyczni: Anna Zielińska-Piwowońska, Ryszard Nowicki, Mieczysław Wołek, Jerzy Trau, Andrzej Pawica, Marian Łuszczycki, Jacek Magiera, Jan Kunicki, Andrzej Piękoś, Antoni Gondek i inni.

  W 1953 r. Stanisław Steindel został prodziekanem, a w roku 1956 - dziekanem Wydziału Mechanicznego PK. Po utworzeniu w 1970 r. instytutów kierowany przez niego Zakład zmienił nazwę na Zespół Miernictwa Cieplnego i znalazł się w strukturze Instytutu Aparatury Przemysłowej i Energetyki. Od 1973 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a w latach 1974 - 1976 dyrektora Instytutu. W latach następnych przez dwie kadencje był prodziekanem ds. dydaktyki i wychowania. Był lubiany przez studentów, zawsze służył im pomocą w rozwiązywaniu problemów, pomimo pozornej surowości.

  W ciągu 38-letniej pracy na Politechnice Krakowskiej prowadził wykłady, ćwiczenia laboratoryjne i prace dyplomowe z zakresu urządzeń cieplnych, miernictwa i gospodarki cieplnej. Stworzył znany w kraju i za granicą ośrodek naukowy badania sprężarek i zaworów sprężarkowych.

  W 1975 r. przekazał kierownictwo Zakładu swemu wychowankowi prof. dr. hab. inż. Marianowi Łuszczyckiemu, oddając się dydaktyce i służąc swoim doświadczeniem w pracach dla przemysłu.

  Doc. dr inż. Stanisław Steindel pełnił wiele funkcji społecznych w organizacjach zawodowych NOT, SIMP, SEP. Za szczególne osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych oraz w pracy dydaktycznej i organizacyjnej otrzymał kilka razy Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz wiele Nagród Rektora PK. W uznaniu zasług i wybitnych osiągnięć został odznaczony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Medalem 50-lecia PK, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, nadano mu tytuł honorowy "Zasłużony nauczyciel PRL".

Jerzy Króll