DOKTORZY HABILITOWANI

Dr hab. inż. arch.
Piotr Gajewski

  Urodził się w Zakopanem w 1954 r., w 1973 r. zdał tu maturę. Studiował na Wydziale Architektury PK, pracę dyplomową (pod kierunkiem prof. arch. Witolda Korskiego) obronił w 1980 r., jej tematem było muzeum sztuki współczesnej w Krakowie przy ul. Skawińskiej. Od 1 czerwca do 31 sierpnia 1980 r. pracował w Miejskim Biurze Projektów w Krakowie, w Pracowni Projektowej "Stare Miasto", gdzie pod kierunkiem Zygmunta Misiaka zajmował się projektowaniem rewaloryzacji budynków użyteczności publicznej zlokalizowanych na terenie ścisłego centrum Krakowa. Od 1 czerwca 1984 r. do 31 maja 1985 r. odbywał praktykę budowlaną w Przedsiębiorstwie Rewaloryzacji Zabytków w Krakowie. Od kwietnia 1981 r. do dzisiaj pracuje na Wydziale Architektury PK, obecnie na stanowisku adiunkta.
   23 czerwca 1993 r. obronił pracę doktorską Architektoniczne aspekty zmiany użytkownika budynku publicznego, wykonaną pod kierunkiem prof. zw. dr. hab. arch. Wojciecha Bulińskiego. W latach 1979 - 1983 praktykował w zespole projektowym arch. arch. Romualda Loeglera, Jacka Czekaja i Marka N-Piotrowskiego, a później w zespole prof. zw. dr. hab. arch. Wojciecha Bulińskiego. W 1986 r. uzyskał uprawnienia budowlane w zakresie projektowania. Od 1989 r. prowadzi własną pracownię projektową w ramach organizacyjnych spółki Aarcada SA.
  Od lutego 2002 r. jest członkiem Małopolskiej Okręgowej Izby Architektów. Ukończył kursy językowe, zakończone egzaminem First Certificate in English i Certificate of Proficiency in English.
  Praca zawodowa Piotra Gajewskiego związana jest z działalnościa naukową i dydaktyczną na Wydziale Architektury PK i innych uczelniach i twórczą, prowadzoną w różnych zespołach projektowych, a także z pracą organizacyjną, głównie w Stowarzyszeniu Architektów Polskich, (wiceprezes). Jest także jednym z organizatorów Biennale Architektury w Krakowie.
  Od lutego 2001 r. pełni obowiązki kierownika Katedry Architektury Użyteczności Publicznej Instytutu Projektowania Architektonicznego.
  Jego działalność to próba uprawiania twórczej praktyki projektowej, która stanowi podstawę dydaktyki i opracowań naukowych. Teoria architektury może być weryfikowana działaniami praktycznymi, które z kolei generują problemy wymagające teoretycznego uogólnienia. Działalność naukowa i twórcza uczą, że refleksja musi wyprzedzać działanie, czyli najpierw należy myśleć, a później działać. W projektowaniu jest tak, że od potrzeb zmierza się ku formie, a więc droga prowadzi od analizy stanu istniejącego do hipotezy stanu projektowanego. Projektowanie architektoniczne jest operacją intelektualną, w której hipotetyczne praktyczne działanie sprawdza wartość nie istniejącej, wymyślonej formy. Tak więc nie istniejący świat form jest weryfikowany przez nie istniejący świat działań. Architektura powstaje wcześniej niż budynek, więc istnieje wiele działów architektury, które nie istnieją w rzeczywistości i na zawsze pozostaną na papierze. Są to działania czysto teoretyczne, a czasami nawet utopijne, ćwiczenie intelektualne. Takie rozumienie profesji może być pomocne w uprawianiu dydaktyki, kiedy uczestniczy się w powstawaniu wielu projektów ćwiczebnych, nierealnych, które jednak są architekturą.
  Dr hab. Piotr Gajewski jest autorem projektów i znanych realizacji, które są bazą jego działalności dydaktycznej. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Architektury Użyteczności Publicznej Instytutu Projektowania Architektonicznego Wydziału Architektury. Habilitacja zatwierdzona 27.10.2003 r.

Dr hab. inż. arch.
Elżbieta Kaczmarska

  Urodziła się w Nowym Sączu, gdzie zdała maturę w 1961 r. W latach 1961 - 1967 studiowała na Wydziale Architektury PK. Po ukończeniu studiów rozpoczęła pracę w Katedrze Planowania Przestrzennego Wydziału Architektury PK, a po kolejnych reorganizacjach w Instytucie Urbanistyki i Planowania Przestrzennego i następnie w Instytucie Projektowania Miast i Regionów. Od 1978 r. jest adiunktem.
   Rozprawę doktorską Problemy kształtowania zespołów centrum w miejscowościach o funkcjach leczniczo-wypoczynkowych na przykładzie wybranych uzdrowisk balneologicznych, której promotorem był prof. arch. Zbigniew Wzorek, obroniła w 1978 r., uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych. Praca została wyróżniona przez Radę Wydziału Architektury PK.
  W 1991 r. została powołana na stanowisko zastępcy dyrektora Wydziału Architektury Urzędu Miasta Krakowa, funkcję tę pełniła do 1995 r. Odpowiadała za politykę lokalizacyjną i decyzje urbanistyczne. Dzięki Fundacji Gospodarczej Regionu Krakowskiego w 1993 r. odbyła studia na Uniwersytecie Nauk Technicznych w Lille w zakresie rozwoju terytorialnego, specjalizacja: urbanistyka, transport i rozwój lokalny.
  Zainteresowania naukowe dr hab. inż. arch. Elżbiety Kaczmarskiej obejmują zagadnienia związane z urbanistyką, planowaniem i gospodarką przestrzenną. Szczególnie ważną pozycję stanowią opracowania specjalistyczne związane z uzdrowiskami. Jest autorką 25 publikacji naukowych i popularnych oraz prac naukowo-badawczych dotyczących uzdrowisk. Prace badawcze nad uzdrowiskami wiąże z szerszymi tematami wykonanymi w zespołach autorskich na PK. Jako współautor uczestniczyła w 7 opracowaniach studialnych dla terenów południowej Polski (w ramach programów centralnych i resortowych). Za prace naukowo-badawcze i pracę dydaktyktyczną otrzymała wiele indywidualnych nagród: Rektora Politechniki Krakowskiej i Sekretarza Generalnego PAN oraz w 1989 r. odznaczenie Srebrny Krzyż Zasługi.
  W dorobku zawodowo-twórczym posiada liczne opracowania planistyczne dla gmin (10 Studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego i 7 Miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego).
  Wygłasza autorskie cykle wykładów z zakresu gospodarki przestrzennej na Podyplomowym Studium Ochrony Środowiska AGH, w Akademii Pedagogicznej w Krakowie i Krakowskim Instytucie Nieruchomości. W latach 1993 - 1994 przygotowała program szkoleń i wykłady dla pracowników administracji samorządowej. Prowadzi również działalność popularyzatorską z planowania przestrzennego, urbanistyki, zagadnień ekologicznych.
  Dorobek naukowy i zawodowy dr hab. inż. arch. Elżbiety Kaczmarskiej obejmuje 80 pozycji, w tym 34 publikacje w czasopismach naukowych o zasięgu lokalnym i krajowym, w wydawnictwach książkowych i monografiach o zbiorowym autorstwie i autorskich. Jest współautorem i autorem 9 opracowań naukowych wykonanych w ramach programów badawczych i współautorem 17 opracowań projektowo-planistycznych dla gmin oraz autorką 22 referatów wygłoszonych na konferencjach naukowych w Polsce i za granicą.
  Członek wielu organizacji naukowych i stowarzyszeń oraz gremiów opiniujących: Sekcji Urbanistki Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN Oddział w Krakowie, Sekcji Planowania Przestrzennego Komisji Urbanistyki i Architektury PAN Oddział w Krakowie, Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich PAN, Europejskiego Ruchu Odnowy Wsi i Małych Miast (ECOVAST), Polskiego Klubu Ekologicznego, Stowarzyszenia Architektów Polskich i Towarzystwa Urbanistów Polskich. W latach 1991 - 1999 pełniła funkcję prezesa Oddziału Krakowskiego TUP. Jest członkiem Okręgowej, Południowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach, gdzie pełni funkcje przewodniczącej Komisji Kwalifikacyjnej. Z rekomendacji Izby Urbanistów i Towarzystwa Urbanistów Polskich w br. została powołana w skład Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej w Krakowie. Posiada uprawnienia zawodowe rzeczoznawcy Towarzystwa Urbanistów Polskich i uprawnienia do projektowania w planowaniu przestrzennym.
  Rada Wydziały Architektury PK 14 maja br. na podstawie dorobku oraz przedłożonej rozprawy habilitacyjnej Uzdrowisko i jego przestrzeń społeczna. Wybrane zagadnienia polskich uzdrowisk karpackich w aspekcie integracji europejskiej nadała dr inż. arch. Elżbiecie Kaczmarskiej stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie architektury i urbanistyki - urbanistyki i planowania przestrzennego. Habilitacja została zatwierdzona 27.10.2003 r.

Zamknięty przewód doktorski

  dr inż. arch. Leszek Bylina - Koleje wąskotorowe w krajobrazie. Problemy ochrony konserwatorskiej na przykładzie ziemi hrubieszowskiej, promotor: prof. zw. dr hab. inż. arch. Andrzej Kadłuczka, recenzenci: prof. dr hab. inż. arch. Grażyna Balińska, prof. zw. dr hab. inż. arch. Wiktor Zin; 15.10.2003.

Otwarty przewód doktorski

  mgr inż. arch. Wiesława Gadomska (Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Wydział Kształtowania Środowiska i Rolnictwa) - Walory krajobrazowe rzeki w mieście i ich wykorzystywanie w zagospodarowaniu przestrzennym obszarów nadrzecznych (na przykładzie Łyny w Olsztynie), promotor: dr hab. inż. arch. Krystyna Pawłowska, prof. PK; 24.09.2003.

  Juliusza Zielińskiego znałem od lat kilkudziesięciu. Najpierw jako studenta Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki, później współpracownika w katedrze założonej i prowadzonej przez prof. zw. dr. inż. arch. Andrzeja Skoczka, wreszcie jako bliskiego kolegę pełniącego funkcję mego zastępcy w Samodzielnym Zakładzie Projektowania Architektury w Regionie, którym przyszło mi kierować w ciągu ostatnich paru lat.

  W tym wspomnieniu - pożegnaniu pragnę podkreślić, iż odejście Juliusza Zielińskiego stanowi dla naszego zespołu ogromną stratę, obejmującą wszystko, co charakteryzowało Juliusza, a więc: prawość, kulturę, sumienność, wielki talent i doświadczenie zawodowe oraz - a może przede wszystkim - wyjątkową pasję pedagogiczną, charyzmę pedagoga, który cieszył się powszechnym uznaniem wśród studentów, bo też poświęcał im wiele swojego czasu i swojej życiowej energii. Taka postawa względem studentów, przy jednoczesnym otwarciu na każdy najbardziej nawet ekstrawagancki studencki pomysł, zjednywała mu ich sympatię, wierność i szacunek. Nie drwina i bezwzględna krytyka z pozycji wszechwiedzącego demiurga architektury, ale postawa szukającego prawdy przewodnika, który sam mając świadomość ograniczeń ludzkiej wiedzy i wyobraźni, nie rezygnuje nigdy z dążenia do tworzenia nowych wartości w sferze architektonicznej rzeczywistości, odkrywania nowych, nieznanych znaczeń, wcieleń i kontekstów przestrzennych, wizualnych, światłocieniowych, a także poetyckich, literackich i muzycznych odniesień łączących architekturę z innymi dziedzinami sztuki i wiedzy. Postawa, podkreślająca sens szukania inspiracji i idei twórczych bez ograniczeń, kanonów, reguł, po to by wybrany pomysł osadzić w realiach, sprawdzić poprzez konfrontację z wymogami funkcji, konstrukcji, współczesnych możliwości wykonawczych i materiałowych, uświadamiała studentom istotę architektury - jej złożoność, wieloznaczność i humanistyczny sens.
   Wyjątkowe są też osiągnięcia naukowe dr. inż. arch. Juliusza Zielińskiego. Wyjątkowe poprzez swoją oryginalność i niespotykaną dociekliwość. Dociekliwość wykluczającą jakiekolwiek uchybienia - czy to metodologiczne, czy formalne.
  Nękająca środowiska akademickie architektów dychotomia priorytetów nauki i twórczości zawodowej skłoniła Go w jakiejś mierze do podjęcia problematyki wzajemnych relacji nauki i architektury w rozprawie habilitacyjnej O pojmowaniu architektury. Ukończony i opublikowany artykuł pt. Architektura - nauka czy nauka o architekturze, wygłoszony w ubiegłym roku na konferencji naukowej zorganizowanej przez prof. zw. dr. hab. inż. arch. Andrzeja Niezabitowskiego na Politechnice Gliwickiej, zawiera między innymi następującą tezę: działalność naukowa architektów, zwłaszcza związanych z dydaktyką akademicką obok poznawczego ma wszakże inny, doniosły cel. Jeśli uprawiana jest z wystarczającą pasją, pozwala postrzegać przedmiot dziedziny w szerszej perspektywie, w dynamice zmian, w łączności z całokształtem kultury. Ponadto wzbogaca i aktywizuje aparat pojęciowy nieodzowny w rozbudzaniu intuicji twórczych i panowaniu nad nimi.
  Fakt, że praca habilitacyjna dr. arch. Juliusza Zielińskiego pozostała niedokończona, uważam za wyzwanie dla środowiska akademickiego naszego wydziału - wyzwanie zobowiązujące do jej opublikowania w postaci książki. Tylko w ten sposób moglibyśmy przekazać i utrwalić w świadomości przyszłych pokoleń adeptów sztuki tworzenia architektury reprezentowane przez Niego wartości.

Zbigniew Radziewanowski