w trakcie pomiarów
w terenie

Rudolf Śmiałowski

Współtwórca Politechniki Krakowskiej i Wydziału Architektury

 

  Urodzony w 1903 r. we Lwowie; obrońca Lwowa (1918). Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej (1923 - 1928) - dyplom w 1929 r., starszy asystent Katedry Budownictwa WA PL u prof. T. Obmińskiego. Po przeniesieniu do Warszawy do 1939 r. wykładowca w Państwowej Szkole Budownictwa oraz w Żeńskiej Szkole Architektury im. St. Noakowskiego. W okresie okupacji dyrektor miejskiej Szkoły Budowlanej II° - wykłady z budownictwa ogólnego i budownictwa miejskiego - w której prowadzono również tajne nauczanie na stopniu akademickim*. Uczestnik powstania warszawskiego (dowódca obrony Pałacu Staszica) - ciężko ranny. Po upadku powstania osiedla się w Zakopanem, gdzie kieruje tajną ekspozyturą Wydziału Architektonicznego Politechniki Warszawskiej - wykłada tu budownictwo ogólne i geometrię wykreślną. W 1945 r. współorganizuje Wydziały Politechniczne Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie - w tym także Wydział Architektury, na którym objął Katedrę Budownictwa Ogólnego. W latach 1948 - 1951 był dziekanem Wydziału Architektury. W 1949 r. uzyskuje tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1966 r. - tytuł profesora zwyczajnego.
  Członek I Kongresu Nauki Polskiej (1950/51). Od 1957 r. członek Sekcji Architektury i Urbanistyki PAN, od 1959 r. - Sekcji Budownictwa KIL PAN. Członek założyciel SARP (członek Rady Głównej, od 1949 r. prezes Oddziału Krakowskiego). Członek założyciel Lubuskiego Towarzystwa Naukowego w Zielonej Górze.
  W latach 1951 - 1959 prowadził wykłady w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Zielonej Górze, a w latach 1964 - 1970 wykłady w Katedrze Etnografii Słowian Uniwersytetu Jagiellońskiego.
  Liczne publikacje naukowe z dziedziny ochrony i odbudowy zabytków architektonicznych w Polsce, materiałów budowlanych, zabytkowych konstrukcji drewnianych i metod nauczania architektów. Promotor kilku prac doktorskich i kilku prac habilitacyjnych. Animator i opiekun studenckiego ruchu naukowego. Autor licznych projektów i realizacji architektonicznych m.in. we Lwowie, Warszawie, Krakowie i Zakopanem.
  Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Edukacji Narodowej, uhonorowany tytułem Zasłużonego Nauczyciela PRL. Nigdy nie należał do żadnej partii politycznej.
  Zmarł w 1980 r. w Krakowie.

opracował JK

* Nauczanie tajne obejmowało: politechniczny kurs inwentaryzacji i konserwacji zabytków - którego program był uzgodniony z Wydziałem Architektury Politechniki Warszawskiej. W szkole i na kursie wykłady i ćwiczenia prowadzili m.in.: J. Zachwatowicz, Z. Skibniewski, L. Niemojewski, P. Biegański, G. Ciołek, B. Lachert, T. Kluz.

  Ważniejsze projekty i realizacje architektoniczne

  1925 - 1939

  • w biurze prof. W. Minkiewicza: rysunki robocze i konstrukcyjne rekonstrukcji Katedry Ormiańskiej (Lwów), budynku mieszkalnego ZUS przy ul. Stryjskiej (Lwów), Nowego Domu Zdrojowego w Krynicy i in.,
  • w biurze prof. T. Obmińskiego: opracowanie projektu kościoła na Górnym Łyczakowie (Lwów),
  • w biurze "TRES": projekty, rysunki robocze i budowa budynków i hangarów portu lotniczego w Skniłowie, budowa i odbudowa obiektów cukrowni w Chodorowie i in.,
  • projekt odbudowy dworu w Grzymałowie (wł. Horodyska),
  • projekt i kierownictwo odbudowy dworu w Chocinie (wł. Bogdanowiczowa),
  • projekt budowy cieplarni w Chocinie,
  • projekt i kierownictwo budowy willi w Żelaznej Wodzie (Lwów),
  • projekt willi w Brzuchowicach k. Lwowa (wł. inż. Kukla),
  • projekt rekonstrukcji zabytkowego domu w Rynku we Lwowie (wł. Baczewski),
  • projekt willi przy ul. Kącik (Kraków),
  • projekt budynków mieszkalnych i cieplarni ogrodu handlowego w Zimnej Wodzie (wł. Łoś),
  • projekty domów czynszowych przy ulicach: św. Jacka, Szkolnej, Grochowskiej, Listopada, Piłsudskiego i in. we Lwowie,
  • konkurs zamknięty na budowę kościoła na Zniesieniu we Lwowie,
  • ekspertyzy budowlane: po katastrofie budynku Domu Kolejarza (Lwów), budynku koszarowego (Tarnopol) i in.

  1939 - 1944

  • projekt i kierownictwo odbudowy domu czynszowego przy ul. Francuskiej w Warszawie,
  • projekt odbudowy 6-piętrowego domu mieszkalnego przy al. Niepodległości w Warszawie,
  • projekt i kierownictwo budowy kaplicy na Saskiej Kępie (Warszawa),
  • projekt i kierownictwo odbudowy domu czynszowego przy ul. Berezyńskiej w Warszawie i in.

  po 1945

  • projekt odbudowy i rozbudowy oraz kierownictwo budowy gmachów powojskowych przeznaczonych na siedzibę Wydziałów Politechnicznych AGH w Krakowie,
  • projekty przebudowy koszar na domy akademickie w Zakrzówku w Krakowie,
  • projekt odbudowy i przebudowy Dworca Tatrzańskiego w Zakopanem,
  • projekty obiektów produkcyjnych Zakładów Jajczarsko- Drobiarskich w Niepołomicach,
  • liczne ekspertyzy budowlane dla Zakładów Cukierniczych "Wawel" w Krakowie, Jednostki Wojskowej w Tarnowie, Zarządu Lasów Państwowych,
  • przewodniczący komisji odbioru robót budowlanych w krakowskich Sukiennicach w 1959 r.,
  • projekt kościoła w Czechowicach (koncepcja).

Wg opracowania
E. Dąmbskiej-Śmiałowskiej

 

W Zielonogórskiem

RUDOLF ŚMIAŁOWSKI

- obywatel Lwowa, Warszawy
i Krakowa

 

  Rudolf Śmiałowski to z jednej strony osobowość nieprzeciętna - profesor kilku polskich wyższych uczelni, dydaktyk i naukowiec, wreszcie gorący patriota i czynny zawodowo architekt, z drugiej jednak strony - jeden z tych, którzy kształtowali kulturę Polski w XX wieku. W trudnym czasie dwukrotnego budowania naszej państwowości potrzebni byli przede wszystkim ludzie wykształceni, z inicjatywą i talentami organizatorskimi, solidni w pracy, skromni, lecz bezkompromisowi i wierni narodowym ideałom.
  Obecnie, gdy jesteśmy zaaferowani piętrzącymi się kłopotami finansowymi; gdy wydaje się, że gorzej już być nie może - także w nauce - warto przypomnieć jego postać - jako pozytywny przykład i zachętę do działania dla nas. Rudolf Śmiałowski to jednak przykład trudny do naśladowania, stawiający "poprzeczkę" wymagań bardzo wysoko.

W gronie współpracowników (od lewej: R. Śmiałowski, M. Ponikiewska, E. Dąmbska, A. Nikodemowicz)

  Miałem szczęście poznać profesora Śmiałowskiego osobiście - uczestnicząc w jego wykładach i zdając egzamin ustny (o dziwo pozytywnie!) na semestrze trzecim z przedmiotu budownictwo ogólne i fizyka budowli. Tak się złożyło, że gdy ja zaczynałem studia architektoniczne na krakowskiej uczelni, Profesor kończył na niej pracę. Później, gdy podjąłem pracę w Zakładzie Budownictwa Ogólnego Instytutu Architektury i Planowania Wsi PK, spotykałem się z Nim w czasie wyjazdów Studenckiego Koła Naukowego oraz na wspólnym wyjeździe studialnym w rejon Białej Podlaskiej, gdzie był konsultantem przy typowaniu zabytkowych budynków drewnianych do muzealnego skansenu. Choć na studiach bardzo baliśmy się zdawać u niego egzamin, to przecież większość w końcu go zdawała. Przy bliższym poznaniu Profesor okazywał się pogodnym i dowcipnym gawędziarzem.

W trakcie wywiadu terenowego (Zielonogórskie)

Gdy podjąłem samodzielne badania i studia naukowe, miałem okazję poznać jego znaczący dorobek - zwłaszcza dotyczący drewnianej architektury ludowej w Polsce (na Podhalu - budownictwo pasterskie i na ziemi lubuskiej - budownictwo drewniane i młyny wietrzne). Wówczas też zauważyłem, że moje badania nad drewnianą architekturą cerkiewną, choć nie inspirowane osobiście przez Profesora, lecz przez jego małżonkę - profesor Elżbietę Dąmbską-Śmiałowską - są jakby kontynuacją ich wspólnych badań, a także badań lwowskiego naukowca - profesora Tadeusza Obmińskiego, z którym profesor Śmiałowski współpracował przed II wojną światową. Warto zauważyć, że współpracownikiem profesora Obmińskiego był również ojciec Aleksandra Nikodemowicza długoletniego (dziś emerytowanego) pracownika Katedry Budownictwa i Zakładu Budownictwa Ogólnego WA PK.

Odpoczynek podczas rowerowej podróży (Zielonogórskie)

  Rudolf Śmiałowski trafił do Krakowa po latach spędzonych w rodzinnym Lwowie, Warszawie i Zakopanem. Tutaj tworzył wraz z Adolfem Szyszko-Bohuszem i Izydorem Stella-Sawickim, początkowo na Wawelu, a później w dawnych koszarach austriackich przy ul. Warszawskiej, Wydział Architektury (w ramach Wydziałów Politechnicznych AGH). Profesor wyróżniał się talentem organizatorskim, poświęcał wiele sił na pracę na wydziale (dziekan w latach 1948 - 1951, prodziekan 1962 - 1964) i w Senacie uczelni (1945 - 1957 i 1960 - 1961). Oprócz pracy na PK wykładał także budownictwo ludowe na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej, zorganizował również Studium Magisterskie Wydziału Architektury PK w Gliwicach, kierując nim w latach 1957 - 1959.

W trakcie przerwy w pomiarach (Zielonogórskie)

  Profesor był inicjatorem, projektantem i kierownikiem prac związanych z nadbudową budynku naszego wydziału przy ul. Warszawskiej. Tutaj wsławił się sprawnym, choć przeprowadzonym przy skromnych środkach technicznych, podniesieniem o jedną kondygnację drewnianej więźby dachu.

Chwila przerwy

  Wydaje się, że dydaktyce poświęcił najwięcej ze swego życia. W Krakowie w prowadzonej przez siebie Katedrze Budownictwa Ogólnego zorganizował także Zakład Fotografiki Naukowej, Muzeum Materiałoznawstwa i Konstrukcji Architektonicznych, Laboratorium Badawcze Konstrukcji Architektonicznych i bibliotekę zakładową. Zainicjował również wykonywanie szeregu modeli dydaktycznych - zwłaszcza konstrukcji drewnianych, które wykonywał nieoceniony pan Franciszek Giza - niedościgły znawca drewna. Zdaniem Profesora przeszłość ciągle nie była dostatecznie wykorzystana w nauczaniu, a przecież logika drewnianych konstrukcji potrafi oczarować bez reszty. Wspominam studencką rozmowę z Profesorem i retoryczne pytanie, które obecnie przypomniał także profesor Wiktor Zin: czy mógłby istnieć postęp, gdybyśmy nie oglądali się wstecz? Niestety, po odejściu profesora Śmiałowskiego na emeryturę ten dorobek został rozproszony, a ostatnie gabloty muzealne usunięte z korytarzy naszego Wydziału kilka lat temu.

Pomiary starego szałasu

Okazało się, że nie ma już miejsca dla pomocy naukowych, bez których jakże trudno jest teraz uczyć materiałoznawstwa czy budownictwa - tej "anatomii" architektury.
  Profesor był wymagający w stosunku do studentów, uważał, że największą satysfakcją dla mistrza jest pozytywna ocena wystawiana przez uczniów po osiągnięciu przez nich doświadczenia i praktyki zawodowej, i z taką oceną wielokrotnie się spotykał.
  Jego życiowym hobby były sport i turystyka - w szczególności górska (letnia i zimowa) oraz kajakowa. Hobby szerzej nieznanym - turystyka motocyklowa.
  Wprawdzie Rudolf Śmiałowski nigdy nie otrzymał honorowego tytułu Obywatela Miasta Lwowa, Warszawy czy Krakowa, można jednak śmiało stwierdzić, że za sumienną służbę dla kraju i społeczeństwa w pełni na nie zasługiwał.

Jan Kurek

Przed gorczańskim szałasem

W trakcie pomiarów (Chochołów)