PRACOWNICY PK


NOMINACJE PROFESORSKIE

Profesor tytularny

Prof. dr hab. inż. arch. KRZYSZTOF BIEDAProf. dr hab. inż. arch. KRZYSZTOF BIEDA

Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej (1959 - 1965). Po uzyskaniu dyplomu magisterskiego pracował przez rok jako projektant w Wiedniu, w biurze architektonicznym specjalizującym się w projektowaniu obiektów dla komunikacji. Uczestniczył m.in. w opracowaniu projektów architektonicznych dla portów lotniczych w Stuttgarcie (RFN) i Tegel w Berlinie Zachodnim, a także współtworzył koncepcję rozbudowy portów lotniczych Newark w Nowym Jorku i Tampa na Florydzie. Problem związków architektury i komunikacji stał się od tej pory głównym tematem Jego prac badawczych.
W 1967 r. rozpoczął pracę na Wydziale Architektury PK w Instytucie Urbanistyki i Planowania Przestrzennego, kierowanym wówczas przez prof. Witolda Cęckiewicza. Do roku 1987 pracował jako nauczyciel akademicki, kolejno obejmując stanowiska od stażysty do docenta. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1974 r., a stopień doktora habilitowanego - w roku 1982. Obydwa zostały nadane przez Radę Wydziału Architektury PK.
W Instytucie Urbanistyki i Planowania Przestrzennego zdobył nie tylko doświadczenie w zakresie dydaktyki i pracy naukowej - miał również okazję do pogłębiania praktyki projektowej w dziedzinie architektury i urbanistyki. Profesor Krzysztof Bieda wykonał szereg projektów realizacyjnych (w tym dwóch kościołów) oraz uczestniczył w wielu konkursach architektonicznych i urbanistycznych. W 1974 r. uzyskał uprawnienia projektowe.
Istotnym wydarzeniem w Jego karierze naukowej było stypendium Fundacji Aleksandra Humboldta w RFN (konkurs). Jako stypendysta podjął pracę w Katedrze Urbanistyki na Uniwersytecie Technicznym w Darmstadt (1975 - 1976 oraz w 1982 r.), co pozwoliło Mu prowadzić badania nad zagadnieniem związków komunikacji i struktury przestrzennej miast w kraju o wysokim już wówczas stopniu zaawansowania procesów urbanizacji i motoryzacji, a także wysokim poziomie wiedzy teoretycznej na ten temat. Pobyt na stypendium zaowocował wydaniem książki "Verkehr und Siedlungsstruktur", a także skłonił do podjęcia studiów nad problematyką "uspokojenia ruchu". Wynikiem tych badań był szereg publikacji i referatów, a także pierwsza koncepcja uspokojenia ruchu w śródmieściu Krakowa, przedstawiona wraz ze współautorami z Instytutu Dróg, Kolei i Mostów PK (A. Rudnicki, M. Trząski) władzom miasta w 1983 r.
W roku 1984 został prodziekanem Wydziału Architektury PK.
W 1987 r. wyjechał do Australii, gdzie podjął pracę na uczelni, początkowo na stanowisku senior lecturer w Tasmanian State Institute of Technology, a następnie associate professor na University of Tasmania. Ponaddziesięcioletni pobyt w Australii pozwolił Mu bliżej poznać system nauczania uniwersyteckiego w krajach anglosaskich. Istotnym doświadczeniem było również zapoznanie się z odmienną teorią i praktyką projektowania urbanistycznego i architektonicznego, a także obserwacja na żywo procesu przeobrażeń struktury miast pod wpływem rozwoju zaawansowanych technologii transportu i informacji. Na uniwersytecie w Australii pełnił szereg funkcji dydaktycznych i administracyjnych. Obok nauczania projektowania i teorii na czwartym i piątym roku Wydziału Architektury był koordynatorem wyższych stopni naukowych: Master of Architecture by Research, Master of Design by Research oraz Doctor of Architecture by Research. W latach 1995 - 1996 był dziekanem Wydziału Architektury. Powoływano Go również na członka wielu kolegiów i komitetów Uniwersytetu, był także - jako dziekan - członkiem Senatu i Kolegium Senatu. Kontynuował prace badawcze, uzyskując granty i prezentując szereg referatów na konferencjach międzynarodowych.
W zakresie twórczości jego najistotniejszymi osiągnięciami w "okresie australijskim" były nagrody i wyróżnienia w konkursach międzynarodowych: wyróżnienie w konkursie międzynarodowym "Milwaukee - International City Design Competition" w Stanach Zjednoczonych (współautorzy: B. Shelton, G. Smith), wyróżnienie w konkursie międzynarodowym na "Koncepcję rozwoju ścisłego Centrum Warszawy" (współautorzy: A. Kelly, P. Edgeley) oraz pierwsza nagroda równorzędna w seminarium międzynarodowym na opracowanie "Koncepcji urbanistycznej Centrum Komunikacyjnego w Krakowie" (współautorzy: A. Böhm, W. Kosiński, A. Rudnicki).
Po powrocie do kraju w 1997 r. podjął ponownie pracę w Instytucie Projektowania Urbanistycznego na Wydziale Architektury PK, od roku 1998 na stanowisku profesora PK. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Kształtowania Przestrzeni Komunikacyjnych na Wydziale Architektury PK. W latach 1999 - 2002 był pełnomocnikiem dziekana Wydziału Architektury PK ds. współpracy zagranicznej.
Od czerwca 1999 do maja 2000 pełnił funkcję architekta miasta w Urzędzie Miasta Krakowa. Od 2002 roku jest członkiem Rady Naukowej Institut für Regionalentwicklung und Strukturplanung w Berlinie.
Zainteresowania pozazawodowe: akwarele (wystawa w Australii w 1995 r.), narty, tenis, majsterkowanie, przyroda.


Prof. dr hab. inż. arch. JÓZEF KRZYSZTOF LENARTOWICZProf. dr hab. inż. arch. JÓZEF KRZYSZTOF LENARTOWICZ

Urodził się w Wilnie 27 maja 1944 r. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, w 1967 r. uzyskał dyplom mgr. inż. arch. za pracę dyplomową wykonaną pod kierunkiem prof. Witolda Korskiego. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Pracowni Projektowej Katedry Projektowania Budynków Mieszkalnych Wydziału Architektury PK na stanowisku st. asystenta projektanta. W latach 1970 - 1971 pracował jako projektant w biurach architektonicznych w lborgu w Danii i Bazylei w Szwajcarii, następnie w krakowskich oddziałach Instytutu Mechanizacji i Organizacji Budownictwa (1972) i Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Informatyki (1973) na stanowisku st. inżyniera. W 1973 r. podjął pracę w Zakładzie Architektury Przemysłowej Instytutu Projektowania Architektonicznego PK, zajmując kolejno stanowiska st. asystenta naukowo-
-dydaktycznego (od 1973), adiunkta (od 1979), adiunkta z habilitacją (od 1994) i profesora nadzwyczajnego PK (od 1998). W roku 1981 pracował w Libii jako tłumacz. Od 1989 r. jest wspólnikiem i członkiem zarządu architektonicznej firmy STUDIO ARCHI 5. Rada Wydziału Architektury PK nadała mu stopnie naukowe doktora (1979) i doktora habilitowanego nauk technicznych (1994). 18 października br. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. Żonaty z mgr inż. architekt Zofią Brzykczyk-Lenartowiczową. Syn Światosław jest historykiem sztuki.
Działalność naukowa profesora J. Krzysztofa Lenartowicza obejmuje zagadnienia psychologii architektury, które znajdują się na styku teorii architektury i projektowania architektonicznego oraz psychologii środowiskowej. Dorobek naukowy to ponad 100 opracowań, w tym projekt badawczy "Historia myśli psychologicznej w architekturze". Jest autorem prac: "O psychologii architektury" (1992, 1994), "Słownika psychologii architektury" (1997) oraz hasła psychologia architektury w "Encyklopedii psychologii" pod red. W. Szewczuka (1998). Jest członkiem-
-założycielem: IAPS (International Association for People-Environment Studies) (1979), Stowarzyszenia Psychologia i Architektura (1999) i Polskiego Towarzystwa Estetycznego (2002), a także członkiem Komisji Urbanistyki i Architektury Oddziału PAN w Krakowie (od 1999).
Promotor trzech prac doktorskich (w tym jednej finansowanej przez KBN jako projekt badawczy), recenzentem 2 prac doktorskich i 2 habilitacyjnych.
Był i jest członkiem kilku komisji wydziałowych i senackich Politechniki Krakowskiej. Obecnie pełni funkcję kierownika Pracowni Architektury Obiektów Specjalnych (A-62) w Samodzielnym Zakładzie Projektowania Architektury Przemysłowej.
Dorobek twórczy profesora J. Krzysztofa Lenartowicza w dziedzinie architektury i urbanistyki obejmuje ponad 100 projektów. Jako projektant jest laureatem i współlaureatem nagród i wyróżnień w międzynarodowych i krajowych konkursach architektonicznych (m.in. czterech I nagród, czterech II nagród, 12 wyróżnień), a także lauretem nagród w konkursach na znaki graficzne (dwie I nagrody, dwie II nagrody, jedna III nagroda). Do ważniejszych realizacji należy kościół parafialny w Wilkasach (od 1984) i "Dom Norymberski" w Krakowie (1996; z Zofią Brzykczyk-
-Lenartowicz), a także obiekty II Katedry Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum UJ w Krakowie (1992-1996) (gł. projektant K. Leśnodorski; nagroda III stopnia "Budynek roku 1999" przyznana przez Izbę Projektowania Budowlanego).
Działalność dydaktyczna profesora J. Krzysztofa Lenartowicza obejmuje przedmioty: projektowanie architektoniczne, teorię i zasady projektowania architektonicznego, projektowanie specjalistyczne i dyplomowe oraz utworzony przez niego przedmiot wybieralny: psychologia architektury. Miał wykłady i był opiekunem grup studenckich na międzynarodowych seminariach projektowych w Nancy (1988), Strasburgu (1989), Trewirze (1989) i Warszawie (1993). Projekty wykonywane pod kierunkiem profesora J. Krzysztofa Lenartowicza otrzymały szereg nagród i wyróżnień w międzynarodowych konkursach studenckich (Gdynia 1995, Kjong Dżu 1997, Seinajöki 1999). W latach 1994 - 1997 pracował jako Gastdozent w Fachhochschule w Münster. Był promotorem 17 prac dyplomowych (w tym dwóch w Fachhochschule w Münster), z których jedna była nominowana (1994), a druga otrzymała wyróżnienie w ogólnopolskim dorocznym konkursie SARP "Dyplom roku" (2002).
W ramach działalności społecznej zajmował w Stowarzyszeniu Architektów Polskich różne stanowiska, w tym także w Zarządzie Głównym SARP. W Izbie Architektów RP jest obecnie przewodniczącym Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej.
Inne zainteresowania to: rysunek odręczny, języki obce, architektura historyczna, w tym ruiny.