PRACOWNICY PK

    urodził się w Bochni w 1943 r. I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie ukończył w 1961 r. W latach 1961-1967 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, gdzie obronił pracę dyplomową i otrzymał tytuł magistra inżyniera architekta. W 1974 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w 1986 r. – stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych w specjalności architektura budynków mieszkalnych i społeczno-usługowych. W 1988 r. został docentem, a w 1991 r. – profesorem Politechniki Krakowskiej. W 2000 r. otrzymał tytuł naukowy profesora, a w 2002 r. został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego.
   Profesor Wacław Seruga kieruje Katedrą Kształtowania Środowiska Mieszkaniowego Instytutu Projektowania Urbanistycznego. W latach 1994-1999 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Projektowania Urbanistycznego, a w latach 1990-1993 prodziekana ds. dydaktyki Wydziału Architektury PK. Od 1999 r. jest dziekanem Wydziału Architektury PK.
   Członek wielu stowarzyszeń naukowych i twórczych: Sekcji Architektury Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN, Komisji Urbanistyki i Architektury PAN Oddział Kraków – przewodniczący Sekcji Kształtowania Środowiska Mieszkaniowego, członek TUP i SARP. W latach 1984-1988 pełnił funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Architektów Polskich ds. twórczości (Oddział Kraków), a w latach 1994-1997 przewodniczącego Prezydium Kolegium Sędziów Konkursowych. Jest rzeczoznawcą Stowarzyszenia Architektów Polskich, a także członkiem Wojewódzkiej Komisji Urbanistyki i Architektury oraz Miejskiej Komisji Urbanistyki i Architektury w Krakowie. Członek Rady Konserwatorskiej przy wojewodzie małopolskim (od 2000 r.), członek Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (od 2001 r.), członek Ogólnopolskiego Kolegium Dziekanów Wydziałów Architektury (od 1999 r.), przewodniczący Ogólnopolskiej Grupy Ekspertów Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych na kierunku architektura i urbanistyka (od 2001 r.).
   W uznaniu osiągnięć twórczych w dziedzinie architektury i urbanistyki minister kultury i sztuki nadał mu w 1980 r. status twórcy, a w 1987 r. profesor Wacław Seruga otrzymał Krakowską Honorową Nagrodę SARP za twórczość architektoniczną.
   Profesor Wacław Seruga jest laureatem 35 konkursów urbanistyczno-architektonicznych SARP i TUP, w tym 22 nagrodzonych i 13 wyróżnionych, a także autorem i współautorem 44 wystaw autorskich z zakresu twórczości architektoniczno-urbanistycznej. Pełnił funkcję jurora w 36 konkursach urbanistyczno-architektonicznych oraz Biennale Architektury. Był współorganizatorem i sędzią I Biennale Architektury w Krakowie (1985 r.) oraz II, V, VI , VII i VIII Międzynarodowego Biennale Architektury w Krakowie (1987, 1993, 1996, 1998 i 2000 r.).
   Uprawnienia budowlane w specjalności architektonicznej uzyskał w 1974 r., a konserwatorskie w 1997 r.
   Od 1967 roku naucza urbanistyki i architektury na wszystkich latach studiów Wydziału Architektury PK. Jest promotorem ponad 120 prac magisterskich, z których dwie otrzymały Nagrodę Miasta Krakowa (1981 i 1990 r.), a jedna Nagrodę ZG Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków za najlepszy dyplom w Polsce w 2000 roku. Jest promotorem ośmiu zakończonych przewodów doktorskich (w tym dwóch obronionych z wyróżnieniem; 1997 r. i 1999 r.).
   Zainteresowania naukowe to przede wszystkim architektura i urbanistyka, kształtowanie środowiska mieszkaniowego, projektowanie urbanistyczno-architektoniczne zespołów mieszkaniowych i obiektów użyteczności publicznej, modernizacja istniejących struktur miejskich, kształtowanie śródmieść i centrów miejskich. Profesor Wacław Seruga jest autorem i współautorem 138 prac naukowo-badawczych w dziedzinie urbanistyki i architektury, w tym 120 prac opublikowanych. Uczestniczył w 70 ogólnopolskich i międzynarodowych konferencjach naukowych, seminariach i konwersatoriach dotyczących problematyki urbanistyczno-architektonicznej.
   Za swoje osiągnięcia dydaktyczne, naukowe i twórcze otrzymał indywidualną Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej (1988), zespołową Nagrodę I stopnia Ministra Edukacji Narodowej (2001), Nagrodę Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska (1973) oraz dwie Nagrody Centralnego Związku Spółdzielczego Budownictwa Mieszkaniowego za projekt osiedla zabudowy jednorodzinnej “Podlesie” w Krakowie (1977) i za projekt osiedla zabudowy jednorodzinnej na Plebańskiej Górze w Myślenicach (1980). Wielokrotnie był wyróżniany Nagrodami Rektora PK za osiągnięcia w pracy naukowo-dydaktycznej. Otrzymał również Medal Komisji Edukacji Narodowej (1999 r.), Złotą Odznakę za zasługi dla Ziemi Krakowskiej (1988 r.), Brązowy i Złoty Krzyż Zasługi (1977 i 1989 r.) oraz Złotą i Honorową Odznakę Politechniki Krakowskiej (2000 i 1979 r.).
   Profesor Wacław Seruga jest autorem i współautorem około 181 projektów urbanistyczno-architektonicznych, w tym wielu zrealizowanych; między innymi zespołów mieszkaniowych w rejonie ulic: Wesele, Radzikowskiego, Armii Krajowej, Odlewniczej, Lea, Łazy, Suchej, Szablowskiego, Dobrego Pasterza, Brązowniczej w Krakowie oraz w Tarnowie (osiedle Błonie); obiektów sakralnych między innymi kościół pw. św. Wojciecha przy ul. Wesele w Krakowie, kościół pw. św. Stanisława w Siedliszowicach k. Dąbrowy Tarnowskiej, kościół pw. Matki Bożej Snieżnej w Tokarni; a także zespołu szkół w Skawinie.

    Urodził się 22 września 1946 r. w Krakowie Balicach. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej (1964-1969), tam uzyskał tytuł magistra inżyniera chemii. Stopnie naukowe doktora nauk chemicznych (1977 r.) i doktora habilitowanego nauk technicznych (1991 r.) nadała mu Rada Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH. Od 1970 r. pracuje na Politechnice Krakowskiej, kolejno na stanowiskach: asystenta stażysty, asystenta, starszego asystenta, adiunkta, adiunkta z habilitacją, a od 1994 r. profesora Politechniki Krakowskiej na Wydziale Inżynierii i Technologii Chemicznej. W roku 1998 prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk technicznych.
   W 1979 r. rozpoczął dwuletni staż naukowy w Instytucie Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej na Wydziale Metalurgii Akademii Górniczo-Hutniczej. W 1981 r. rozpoczął 18-miesięczne stypendium rządu Republiki Federalnej Niemiec w Kernforschungszentrum w Karlsruhe. W trakcie stypendium brał udział w pracach programu badawczego, prowadzonego przez prof. Leistikow (tzw. “Projekt Nuklear Sicherheit”), zajmował się badaniami utleniania wysokotemperaturowego stali ferrytycznych w parze wodnej.
   Jest autorem i współautorem 144 prac, w tym 55 oryginalnych artykułów opublikowanych w czasopismach krajowych (23) i zagranicznych (32), 87 prac opublikowanych w materiałach konferencyjnych: krajowych (33) i zagranicznych (54), 2 monografii: krajowa (1) i zagraniczna – rozdział (1), podręcznik akademicki (1). Jest współautorem 4 patentów. W ramach współpracy z przemysłem wydał 57 ekspertyz i opinii.
   Uczestniczył w wielu międzynarodowych zjazdach i kongresach naukowych, wygłaszając referaty na zaproszenie organizatorów. Trzykrotnie brał udział w prestiżowej konferencji “Gordon Research Conference” – Corrosion Dry. Uczestniczył w International Congress Corrosion. Bierze udział w posiedzeniach Advisory Committe (upoważnienie od stałych polskich członków, tj. prof. Juchniewicz i prof. Mrowec).
   Jest członkiem Europejskiej Federacji Korozji oraz Polskiego Towarzystwa Metaloznawczego.
   Od początku swej działalności naukowej specjalizuje się w dziedzinie fizyko-chemii ciała stałego, szczególnie w zakresie reakcji wysokotemperaturowych ciało stałe – gaz. We wcześniejszych pracach koncentrował się na zagadnieniu zjawisk w fazie metalicznej, zachodzących podczas wysokotemperaturowego siarkowania stopów dwuskładnikowych typu Cu-Zn. Zwrócił uwagę na powstawanie wtrąceń metalicznych w wewnętrznej warstwie zgorzeliny, wyjaśniając mechanizm ich tworzenia oraz miejsce powstawania. Były to jedne z najtrudniejszych badań, gdyż dotyczyły obszaru zaledwie paru mikronów w przypowierzchniowym obszarze rdzenia metalicznego. Profesor Zbigniew Żurek jako jeden z pierwszych wykorzystał TEM oraz spektroskopię mössbauerowską do badań przypowierzchniowego obszaru rdzenia metalicznego. Inne badania dotyczyły procesów stabilizacji tlenku cyrkonu pierwiastkami ziem rzadkich odzyskanych z fosfogipsu odpadu przy produkcji kwasu fosforowego z apatytu.
   Współpracując z prof. Gilewicz-Wolter (AGH) wyznaczyli współczynniki dyfuzji niklu i siarki w siarczku ß-Ni3S2 metodą radiometryczną. Za osiągnięcie profesora Zbigniewa Żurka należy uznać wyjaśnienie mechanizmu utleniania metali grup przejściowych w atmosferze SO2. Na podstawie rozważań termodynamicznych i kinetycznych reakcji utleniania tych metali dowiedziono, które reakcje są odpowiedzialne za tworzenie się cienkiej warstwy siarczku identyfikowanego na granicy rozdziału zgorzelina – rdzeń.
   Wyróżnieniem dla profesora Zbigniewa Żurka jest udział w międzynarodowym projekcie badawczym w ramach programu “COPERNICUS”. W 1998 r. był jednym z kierowników tematu “Technological improvement of hot corrosion resistance of thermally sprayed: HVOF bond and APS ceramic modified layer of TBC coatings” (COST 522).
   Był opiekunem grup studenckich oraz opiekunem 28 prac magisterskich i 4 prac inżynierskich. Promotor 4 prac doktorskich (trzech ukończonych, jedna na ukończeniu).
   Od roku 1992 jest dyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej, a także kierownikiem Laboratorium Badań Korozyjnych, które uznano za jedno z najbardziej aktywnych w kraju. W latach 1993-1996 był członkiem Senackiej Komisji ds. Gospodarki, Budżetu i Finansów, a od 1996 r. jej przewodniczącym. Funkcję przewodniczącego tej Komisji pełnił jedną kadencję. W latach 1993-1996 był członkiem Rady Naukowej Środowiskowego Laboratorium Analiz Fizykochemicznych i Badań Strukturalnych przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Był konsultantem naukowym w Hucie Baildon oraz jest rzeczoznawcą w SITPH.
   Ośmiokrotnie nagradzany przez JM Rektora nagrodami za pracę naukowo-badawczą, trzy razy otrzymał nagrodę za działalność dydaktyczną. Został odznaczony Honorową Odznaką PK, w 1993 r. Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2001 r. Złotą Odznaką PK.