PRACOWNICY PK

    Urodził się 1 października 1941 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej ukończył w roku 1967. Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę w Instytucie Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa w Warszawie, a w 1969 r. na krótki okres został zatrudniony jako starszy konstruktor w Zakładzie Doświadczalnym Urządzeń Wiertniczych przy Fabryce Maszyn i Sprzętu Wiertniczego „Glinik” w Gorlicach. W 1969 r. podjął pracę jako asystent w Katedrze Mechaniki Technicznej na Wydziale Mechanicznym PK. Tematem pracy naukowej w zakresie teorii drgań stał się problem dynamiki agregatów, w których występują sprzężenia między układem drgającym i układem generującym siły wymuszające typu inercyjnego. Stopień doktora uzyskał po przygotowaniu rozprawy pt. „Optymalizacja zawieszenia agregatów sprężarkowych o ograniczonej mocy ze względu na siły przenoszone na podłoże”, której obrona odbyła się na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w 1977 r. W latach 1979-1981 pełnił obowiązki kierownika Zakładu Dynamiki Układów Mechanicznych w Instytucie Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn. W roku 1986 został przeniesiony z Instytutu Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn do Instytutu Maszyn Budowlanych, Drogowych i Rolniczych na Wydziale Mechanicznym PK (obecnie Instytut Maszyn Roboczych). Jest autorem monografii „Aktywne układy w konstrukcji maszyn roboczych”, na podstawie której w 1994 r. po przeprowadzeniu przewodu habilitacyjnego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie dyscypliny: mechanika, specjalność: dynamika maszyn. W latach 1991-1994 pełnił obowiązki kierownika Zakładu Konstrukcji Maszyn Budowlanych w Instytucie Maszyn Roboczych, a w latach 1994-1996 był zastępcą dyrektora Instytutu Maszyn Roboczych. Od 1996 r. kierownik Zakładu Teorii Mechanizmów i Manipulatorów w Instytucie Maszyn Roboczych. W roku 1996 mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego. Od 1996 do 1999 r. pełnił funkcję prodziekana Wydziału Mechanicznego. Obecnie jest dziekanem Wydziału Mechanicznego.
   Zainteresowania naukowe profesora Stanisława Michałowskiego to: mechanika teoretyczna i techniczna, dynamika maszyn ze szczególnym uwzględnieniem drgań oraz ich wpływu na człowieka, pomiary, analiza drgań, wibroizolacja – aktywne układy redukcji drgań, wibroakustyczna diagnostyka maszyn, dynamika ustrojów nośnych maszyn dźwigowych, optymalizacja układów dynamicznych w maszynach roboczych ciężkich w ujęciu deterministycznym i stochastycznym. Profesor Stanisław Michałowski ma w swoim dorobku około 100 publikacji, z których najważniejsze to skrypty: „Ćwiczenia laboratoryjne z dynamiki maszyn” i „Osnowy małoj mechanizacji stroitielnych i remontnych rabot” (Rosja), podręcznik „Tormoznyje ustrojstwa” (Ukraina) oraz książka „Redukowanie drgań w maszynach roboczych ciężkich”, a także rozdział „Application of Fluid Power Devices in Active Vibro-control Systems” w książce „Developments in Fluid Power Control of Machinery and Manipulators”– Fluid Power Net Publication.
   Działalność dydaktyczna profesora Stanisława Michałowskiego w Instytucie Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn obejmowała wszystkie rodzaje zajęć z przedmiotów: mechanika techniczna, mechanika ogólna, teoria drgań, dynamika maszyn. Prowadził również zajęcia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W Zakładzie Dynamiki Układów Mechanicznych zorganizował laboratorium prowadzące działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie dynamiki maszyn. Po przeniesieniu do Instytutu Maszyn Roboczych jako główny przedmiot zajęć dydaktycznych wybrał ustroje nośne maszyn roboczych, prowadząc także wykłady kursowe z maszynoznawstwa, teorii mechanizmów i maszyn, maszyn do robót ziemnych, maszyn budowlanych i drogowych, wibroakustycznego diagnozowania maszyn, modelowania i monitoringu maszyn, wibroakustyki. Promotor ponad 30 prac magisterskich, 3 prac doktorskich, recenzent w 5 przewodach doktorskich i habilitacyjnych.
   Bogata jest współpraca profesora Stanisława Michałowskiego z przemysłem. Brał udział w realizacji ponad 80 tematów zleconych m.in. przez: Zakłady Mechaniczne „PONAR-Tarnów”, Kombinat Metalurgiczny Huta im. T. Sendzimira, „ENERGO-PROJEKT” – Kraków, Centralne Biuro Konstrukcyjne Maszyn Drogowych „MADRO” – Kraków, Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Świdnik”, Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Maszyn Ziemnych i Transportowych Kombinatu „Huta Stalowa Wola”, Zakłady Elementów Obrabiarek „Ponar-Wadowice”, Zakłady Produkcji Silników Elektrycznych „SILMA” – Sosnowiec, Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej, Zjednoczenie Przedsiębiorstw Budownictwa Elektroenergetycznego „ELBUD” – Kraków, Zakłady Urządzeń Technicznych „ZGODA” – Świętochłowice, Elektrociepłownia „Kraków” SA, HMS Spółka z o. o., Asea Brown Boveri.
   W zakresie współpracy międzynarodowej można wymienić takie ośrodki, jak: Zentralinstitut für Arbeitschutz w Dreźnie, Uniwersytet Architektury i Budownictwa w Sankt Petersburgu, Uniwersytet Nafty i Gazu w Iwano-Frankowsku, Purdue University – West Lafayette, Caterpillar Inc. Peoria.
   Profesor Stanisław Michałowski uczestniczy w pracach wielu organizacji i stowarzyszeń naukowych i zawodowych. Jest ekspertem w Komitecie ISO/TC-195, jest członkiem ISTVS, a także członkiem zarządu Komisji Mechaniki Stosowanej Krakowskiego Oddziału PAN, należy do Sekcji Dynamiki Układów Materialnych Komitetu Mechaniki PAN, był w zarządzie Krakowskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej w latach: 1996-1999. Został wybrany przez Komisję Akredytacyjną Uczelni Technicznych w skład Grupy Ekspertów dla kierunku mechanika i budowa maszyn. Za osiągnięcia naukowe otrzymał trzykrotnie nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz nagrodę Głównego Inspektora Pracy. Za całokształt pracy otrzymał: Honorową i Złotą Odznakę Politechniki Krakowskiej, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złoty Krzyż Zasługi.

    Urodził się 1 stycznia 1932 r. we Francji. Studia na Wydziale Mechanicznym ukończył w 1959 r. pracą dyplomową z zakresu silników spalinowych. Bezpośrednio po studiach podjął pracę na Politechnice Krakowskiej, w Katedrze Obróbki Materiałów, kierowanej przez prof. Jana Kaczmarka. Pracę doktorską obronił w 1967 r. W latach 1967-1968 pracował w ACE Mold Company w Chicago w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie z zagranicy, pod kierownictwem prof. Jana Kaczmarka, a później prof. Jana Harasymowicza pogłębiał swoją wiedzę teoretyczną poprzez bezpośrednią współpracę z przemysłem. W okresie 1968-1980 współpracował z takimi zakładami, jak: WSK Mielec, Zakłady Mechaniczne „PONAR-Tarnów”, Huta im. Lenina (obecnie im. T. Sendzimira), Fabryka Lokomotyw w Chrzanowie, Fabryka Nart w Szaflarach. Był doradcą naukowo-technicznym (1975-76) w Centralnym Laboratorium Przemysłu Obuwniczego „CELAPO” w Krakowie, ZPO „Chełmek” oraz NZPO w Nowym Targu. W efekcie współpracy wdrożono 7 autorskich i współautorskich patentów i jeden wniosek racjonalizatorski. Uczestniczył w intensywnych pracach badawczych, prowadzonych najpierw w zespole prof. Jana Harasymowicza dla Zakładów „PONAR-Tarnów” i związanych z uruchomieniem produkcji szlifierek na licencji LANDIS-GENDRON, a od 1973 r. sam kierował własnym zespołem badawczym. Współpracował z Fabryką Tarcz Ściernych w Grodzisku Mazowieckim i austriacką firmą „TYROLIT” oraz ośrodkami naukowymi jak: CRIF w Brukselii, Katolicki Uniwersytet w Leuven w Belgii, Wyższa Szkoła Techniczna w Chemnitz, Uniwersytet w Jenie oraz Ecole Nationale d’Arts et Metiers w Chalons sur Marne we Francji. Dzięki pracom badawczym nad rozwojem procesu szlifowania uzyskał w roku 1980 stopień doktora habilitowanego. Bezpośrednio po zatwierdzeniu habilitacji podjął pracę na stanowisku profesora w Universite’ des Sciences et de la Technologie d’Oran (USTO) w Algierii (1981-1987). Profesor Lucjan Przybylski zainicjował współpracę USTO z tamtejszymi zakładami – Zakłady Maszyn Rolniczych w Sidi-Bel-Abes oraz Zakładami Konstrukcji Mechanicznych w Oranie. Dzięki magisterskim pracom dyplomowym, wykonanym pod jego kierownictwem, zrealizowano i wdrożono szereg rozwiązań konstrukcyjnych i technologicznych związanych z produkcją zbiorników do cystern oraz traktorów do sadzenia pustynnej trawy „ALPHA”. Od 1987 r. był ponownie zatrudniony w Instytucie Technologii Maszyn PK (obecnie Instytut Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji) na stanowisku adiunkta i docenta. W 1991 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym PK i kierownikiem Zakładu Obróbki i Systemów Narzędziowych.
   Dorobek naukowy profesora Lucjana Przybylskiego obejmuje ponad 100 publikacji (autorstwo i współautorstwo). Najważniejsze to: „Strategia doboru warunków skrawania + CD” – podręcznik dla studentów wyższych szkół technicznych (1999 r.), drugie wydanie poprawione i uzupełnione (sponsorowane przez firmę SANDVIK-Coromant) „Strategia doboru warunków obróbki: toczenie – wiercenie – frezowanie + CD” (2000 r.), monografia „Współczesne ceramiczne materiały narzędziowe” (2000 r.). Profesor Lucjan Przybylski jest także współredaktorem i współautorem podręcznika „Basic Terminology on Machining with Tools of Defined Wedge Geometry” – „Podstawowa terminologia z zakresu obróbki skrawaniem narzędziami o określonej geometrii ostrza” (2001 r.). Prezentował swoje prace na ponad 40 konferencjach krajowych i zagranicznych. Jest organizatorem 10 konferencji naukowo-technicznych, w tym 4 międzynarodowych. W roku 1991 kierował projektem „Zastosowanie systemów ekspertowych w obróbce skrawaniem”, na który otrzymał grant Komisji ds. Badań Naukowych MEN. W 1995 r. – projektem „Opracowanie technologii produkcji segmentów diamentowo-metalowych przeznaczonych do cięcia asfaltu i asfaltobetonu”, realizowanym przez Firmę „KAMEX” i PK, a w 1998 r. pracami badawczo-wdrożeniowymi projektu celowego „Opracowanie technologii produkcji i regeneracji frezów trzpieniowych, monolitycznych z węglika wolframu przeznaczonych do obróbki różnych materiałów”.
   Profesor Lucjan Przybylski jest promotorem 3 prac doktorskich (w tym 1 za granicą) oraz recenzentem 4 (3 za granicą). Oprócz zajęć dydaktycznych dla studentów macierzystego wydziału, gdzie wypromował ponad 100 dyplomantów, profesor prowadził w roku 1967-1968 wykłady z wytrzymałości materiałów i podstaw technologii obróbki w American Institute of Engineering and Technology w Chicago (USA), w latach 1981-1987 wykładał w USTO (Algieria) na studiach magisterskich i doktoranckich.
   Na PK pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. dydaktycznych Instytutu Technologii Maszyn w latach 1976-1981 i 1992-1995. Uczestniczył w pracach wielu komisji programowych dla kierunków studiów: techniki wytwarzania (1977), mechanika i budowa maszyn (1987-1993), automatyka i robotyka (1997- nadal).
   Profesor Lucjan Przybylski uczestniczy w pracach stowarzyszeń naukowych i zawodowych. Jest członkiem Międzysekcyjnego Zespołu Inżynierii Powierzchni Komitetu Budowy Maszyn PAN, członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich i jego rzeczoznawcą od 1963 r. Od 1994 r. aktywnym członkiem zarządu o/w SIMP w Krakowie, a od 1998 przewodniczącym zarządu. W 1998 r. został członkiem zarządu głównego SIMP, pełni funkcję przewodniczącego komisji Ogólnokrajowego Konkursu Prac Dyplomowych wykonanych na polskich uczelniach technicznych.