PRACOWNICY PK

Dr hab. inż. arch. Wojciech KOSIŃSKI
Wydział Architektury

    Urodzony we Lwowie 17 września 1943 r. (znak Panny). Matura w III LO im. J. Kochanowskiego w Krakowie (1961 r.). Studia na Wydziale Architektury PK (1961-1967), dyplom pod kierunkiem prof. W. Gruszczyńskiego. Od 1967 r. pracuje na Wydziale Architektury PK, w jednostkach kierowanych przez profesorów: W. Gruszczyńskiego, S. Żychonia, W. Cęckiewicza, J. Bogdanowskiego, A. Böhma. Doktorat pod kierunkiem prof. W. Cęckiewicza – 1967 r. Ma na swoim koncie ponad sto publikacji naukowych krajowych i zagranicznych. Jest członkiem Heskiej Akademii Kształtowania Przestrzennego w Kassel. W latach 1997-2000 pracował w Münster na kontrakcie dydaktycznym. Prowadził wykłady i warsztaty w Brazylii, Danii, Estonii, Finlandii, Francji, Grecji, Holandii, Kanadzie, Niemczech, Norwegii, Rosji, Słowacji, Włoszech i na Węgrzech. Wygłosił kilkadziesiąt referatów na konferencjach oraz na posiedzeniach naukowych Oddziału PAN w Krakowie. Jest współautorem wielu ważnych prac badawczych z dziedziny architektury, urbanistyki i planowania przestrzennego. Zwolennik promowania zagadnień zawodowych w mediach – współautor i uczestnik edukacyjnych programów telewizyjnych, autor licznych artykułów popularnonaukowych m.in. w “Architekturze” i “Aurze”, redaktor “Rocznika WA PK”. Laureat kilkunastu konkursów na projekty zespołów pomnikowych, rekreacyjnych, usługowych i urbanistycznych. Autor zrealizowanych projektów sakralnych, usługowych i mieszkaniowych. Działacz Prezydium Zarządu Głównego i Rady SARP w Warszawie, Kolegium Sędziów Konkursowych w Krakowie, Komisarz Biennale Architektury. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1987 r.). Zastępca głównego architekta Krakowa w latach 1990-1992.
   Żona Bogumiła (pielęgniarka), syn Jan (11 lat; komputery i sport), córka Maria (kierunki artystyczne). Zamiłowania: rodzina, książki, muzyka klasyczna, góry, narty, tenis, wędkarstwo muchowe i spinningowe; niezrealizowane (dotąd) marzenie – żeglarstwo; specjalności: architektura, urbanistyka, planowanie przestrzenne.

Dr hab. inż. Maria FIERTAK
Wydział Inżynierii Lądowej

    Urodziła się 27 lipca 1947 r. w Krakowie. Po ukończeniu VI Liceum Ogólnokształcącego rozpoczęła studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Krakowskiej. W 1971 r. obroniła pracę magisterską, za którą otrzymała II nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Prac Dyplomowych w dziedzinie Chemii, uzyskując tytuł magistra inżyniera chemika. Po ukończeniu studiów rozpoczęła pracę w Instytucie Materiałów i Konstrukcji Budowlanych Politechniki Krakowskiej.
   W 1985 r. na Wydziale Budownictwa Lądowego z wyróżnieniem obroniła pracę doktorską pt.: “Dobór cech diagnostycznych w badaniach korozyjnych materiałów budowlanych z tworzyw sztucznych”. Promotorem przewodu doktorskiego był prof. dr hab. Tadeusz Broniewski.
   Zainteresowania badawcze i naukowe dr hab. inż. Marii Fiertak koncentrują się na zagadnieniach związanych z chemią materiałów budowlanych i ochroną budowli przed korozją. Bezpośrednim owocem jej pracy jest, stanowiąca podstawę przewodu habilitacyjnego, monografia pt. “Strukturalne uszczelnianie przegród budowlanych z betonu”.
   Dr hab. inż. Maria Fiertak jest autorem lub współautorem około 80 publikacji oraz 120 ekspertyz i opracowań wykonywanych w ramach współpracy z podmiotami gospodarczymi. Interesuje się muzyką klasyczną i poezją współczesną.
   Rozprawa habilitacyjna – “Strukturalne uszczelnianie przegród budowlanych z betonu”. Habilitacja zatwierdzona 14.09.2001 r.

Dr hab. inż. Wiesław LIGĘZA
Wydział Inżynierii Lądowej

    Absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej, specjalność – konstrukcje budowlane. Pracownik naukowo-dydaktyczny zatrudniony na Wydziale Inżynierii Lądowej, kolejno w Katedrze Budownictwa Ogólnego (1968-1974), Katedrze Konstrukcji Żelbetowych (1974-1992), a od 1992 r. w Zakładzie Budownictwa Ogólnego i Przemysłowego.
   Autor (21) i współautor (34) publikacji naukowych, głównie z zakresu betonowych płyt warstwowych z podatnym rdzeniem, zespolonych konstrukcji betonowych, bezpieczeństwa i trwałości konstrukcji, awarii i katastrof budowlanych. Autor lub współautor około 200 prac o charakterze naukowo-badawczym z zakresu prac doświadczalno-konstrukcyjnych, dotyczących oceny stanu bezpieczeństwa konstrukcji obiektów budownictwa ogólnego i przemysłowego, rekonstrukcji i wzmacniania, fundamentów i konstrukcji wsporczych pod maszyny oraz kominów przemysłowych. Współautor elementów i konstrukcji tj.: “prefabrykowane płyty ścienne trójwarstwowe konstrukcyjno-izolacyjne do budowy chłodni”, “Strop betonowo-stalowy typu PKZ-79”, stosowanych w przemyśle budowlanym. Posiada uprawnienia projektowo-wykonawcze w specjalności konstrukcyjno-budowlanej. Jest rzeczoznawcą PZITB, rzeczoznawcą budowlanym na terenie całego kraju, konsultantem Towarzystwa Konsultantów Polskich.
   Opiekun 89 prac dyplomowych (2 prace nagrodzone – tytuł i złoty medal Młodego Mistrza Techniki, nagroda II stopnia Ministra BIPMB). Za działalność naukową i zawodową otrzymywał nagrody Rektora PK, zdobył nagrodę zespołową II stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.
   Odznaczenia: Honorowa Odznaka Politechniki Krakowskiej, Złoty Krzyż Zasługi.
   Rodzina: żona Maria – dr psychologii – adiunkt w Instytucie Psychologii UJ, syn Witold – mgr psychologii, asystent w Katedrze Psychologii Akademii Pedagogicznej, syn Michał – student UJ, syn Jarosław – uczeń II LO im. J. Sobieskiego. Zainteresowania: teatr, sport, gospodarka, polityka.
   Rozprawa habilitacyjna – “Redystrybucja sił wewnętrznych we wzmacnianych betonowych elementach tarczowych”. Habilitacja zatwierdzona 08.06.2001 r.

Dr hab. inż. Adam MIERNIKIEWICZ
Wydział Mechaniczny

    Urodził się w 1939 r. w Starachowicach, studia wyższe ukończył w 1966 r. na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej, a studia doktoranckie – już jako asystent w Katedrze Obróbki Materiałów – w 1972 r. W 1976 r. objął funkcję kierownika połączonych laboratoriów Zakładu Projektowania i Badań Dynamiki Maszyn Technologicznych oraz Technologii Obróbki i Montażu, a od 1985 do 1994 r. kierował Zakładem Doświadczalnym Aparatury Naukowej. W tym czasie obronił pracę doktorską, a stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie budowy i eksploatacji maszyn uzyskał 25 czerwca 2001 r., przedstawiając rozprawę pt. “Doświadczalno-teoretyczne podstawy obróbki elektroerozyjnej (EDM)”.
   Prowadził prace naukowo-badawcze z zakresu obróbki wiórowej, ściernej i erozyjnej, prace o charakterze konstrukcyjnym i technologicznym, z których wiele pozwoliło dokładniej poznać procesy obróbki elektroerozyjnej i ściernej. Opublikował 47 prac naukowych, a wśród nich takie, które dotyczyły badań właściwości plazmy EDM i wzbudziły duże zainteresowanie w świecie.
   Od początku swojej pracy na Politechnice Krakowskiej prowadził też zajęcia ze studentami i był opiekunem kilkudziesięciu prac przejściowych i dyplomowych zarówno na studiach dziennych, jak i zaocznych. Jest też autorem kilku patentów, m.in. “Narzędzia do wykonywania gwintów na wyrobach z tworzyw węglowo-grafitowych”, “Układ automatycznej regulacji szczeliny roboczej obrabiarek erozyjnych”.
   Za swoją pracę został odznaczony Nagrodą JM Rektora PK (1972 i 2001) i Nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1982 i 1983).
   Sam za swoje najważniejsze osiągnięcia naukowe uważa wykonane po raz pierwszy na świecie pomiary temperatury plazmy wyładowań elektrycznych w warunkach EDM, przeprowadzone w Instytucie Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji PK oraz opracowanie i przedstawienie modelu wielokanałowego wyładowania elektrycznego, który pozwala na interpretację zjawisk zachodzących w erozji elektrycznej.
   Najbardziej lubi wypoczynek aktywny i piesze wycieczki, szczególnie w Bieszczadach od Komańczy w Beskidzie Niskim przez Połoninę Wetlińską i Caryńską po Muczne za Bukowym Berdem. Dawniej chętnie też wędkował, ale teraz – ze względu na zbyt dużą ilość wędkarzy i coraz mniej czystą wodę – robi to rzadziej. A wieczory wolne od pracy spędza najczęściej z książką.
   Rozprawa habilitacyjna – “Doświadczalno-teoretyczne podstawy obróbki elektroerozyjnej (EDM)”. Habilitacja zatwierdzona 25.06.2001 r.