PRACOWNICY PK
NOMINACJE PROFESORSKIE
Profesor zwyczajny
Prof. zw. dr hab. inż. KAZIMIERZ GOLEC
Urodził się 10 lipca 1941 r. w Łukawcu k. Rzeszowa. Ukończył Technikum
Mechaniczne w Rzeszowie (specjalność – budowa silników lotniczych). Po
maturze przez rok pracował jako tokarz oraz monter silników lotniczych w WSK
Rzeszów. Studia rozpoczął na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w
Rzeszowie, a po trzech latach został przeniesiony wraz z całą grupą studencką
na ten sam wydział Politechniki Krakowskiej do Krakowa, gdzie obronił pracę
dyplomową i uzyskał stopień magistra inżyniera mechanika (1965 r.). Po
ukończeniu studiów rozpoczął staż asystencki w Katedrze Silników na
Wydziale Mechanicznym PK, by jako asystent przenieść się do Katedry
Matematyki, gdzie od 1968 r. pracował jako starszy asystent. W tym samym czasie
studiował fizykę (dwa lata) na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym
Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pięć lat później przeniósł się do
Instytutu Pojazdów Samochodowych i Silników Spalinowych Politechniki
Krakowskiej. Na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej uzyskał stopień
naukowy doktora nauk technicznych (1975 r.) i został mianowany na
stanowisko adiunkta (1973 r.). W latach 1982 – 1984 pracował (pół
etatu) w ZTS Transnaft jako specjalista ds. technicznych. Stopień doktora
habilitowanego uzyskał na Wydziale Mechanicznym PK w 1988 r., następnie
został mianowany na stanowisko docenta. W latach 1990 – 1996 sprawował
funkcję prodziekana Wydziału Mechanicznego PK. Od roku 1992 kieruje Zakładem
Silników z Zapłonem Iskrowym. W wyniku przeprowadzonego konkursu w
1991 r. otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego PK. W roku 1996 –
tytuł naukowy profesora, a 1 sierpnia br. został powołany na stanowisko
profesora zwyczajnego na Politechnice Krakowskiej.
Zainteresowania naukowe
profesora Kazimierza Golca koncentrują się na zagadnieniach spalania, doładowania
i zasilania paliwami niekonwencjonalnymi silników spalinowych. Osiągnięcia z
tej dziedziny przedstawił w książkach “Rozruch tłokowych silników
spalinowych w obniżonych temperaturach”, “Wykorzystanie energii gazów
spalinowych w doładowanych silnikach tłokowych” oraz w monografii
“Silniki spalinowe z wymiennikiem ciśnienia Comprex”. Prace nad
zasilaniem niekonwencjonalnymi paliwami dotyczyły głównie gazów (w postaci
lotnej i ciekłej), a ich wyniki były publikowane jako artykuły i referaty w
materiałach konferencji naukowych. Profesor Kazimierz Golec prowadził zajęcia
dydaktyczne z matematyki i silników spalinowych. Jest autorem podręczników
akademickich: “Paliwa i oleje silnikowe” oraz “Silniki przepływowe”.
Na jego dorobek naukowy składa
się około 100 publikacji: artykułów zamieszczonych w krajowych i
zagranicznych czasopismach technicznych, referatów – w materiałach
konferencji naukowych i patentów. Ponadto wykonał wiele projektów dla przemysłu.
Profesor Kazimierz Golec prowadził wiele prac dla zakładów przemysłowych,
takich jak: Fabryka Maszyn Budowlanych w Głogowie, Zakłady Koparek i
Hydrauliki w Warszawie, Zakłady BUMAR – Gliwice, Huta Stalowa Wola,
OBR Bielsko-Biała, Przemysłowy Instytut Maszyn Budowlanych w Warszawie, WSK w
Mielcu, FABLOK w Chrzanowie, i innych.
Za swoje osiągnięcia w
dziedzinie badań naukowych otrzymał Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego
i Techniki – indywidualną (1976) oraz zespołową (1977). Za osiągnięcia
w pracy naukowo-dydaktycznej był nagradzany wielokrotnie przez Rektora
Politechniki Krakowskiej. Otrzymał także Medal Komisji Edukacji Narodowej
(1997), Złoty Krzyż Zasługi (1987) oraz Honorową Odznakę Politechniki
Krakowskiej.
Należy do następujących
stowarzyszeń naukowych: Komisji Naukowo-Problemowej Motoryzacji PAN Oddział w
Krakowie, Polskiego Towarzystwa Naukowego Motoryzacji (członek zwyczajny),
Polskiego Instytutu Spalania (członek Zarządu), Sekcji Spalania Komitetu
Termodynamiki PAN, SAE – Society of Automotive Engineers oraz Sekcji
Technicznych Środków Transportu Komitetu Transportu PAN. W 1994 r. został
wybrany na przewodniczącego Normalizacyjnej Komisji Problemowej nr 129 ds. Sprężarek.
W czasie praktyki dyplomowej w
Zagrzebiu nawiązał kontakty zawodowe, które zaowocowały współpracą z ośrodkami
naukowymi w Jugosławii. Współpraca naukowa dotyczy głównie Wydziału
Mechanicznego Uniwersytetu w Kragujevcu. W efekcie powstawały wspólne prace
naukowe, publikowane w czasopismach technicznych, referaty przedstawiane na
konferencjach naukowych, patenty oraz publikacje książkowe (“Istraživanja
u oblasti motora sus”).
Zainteresowania pozazawodowe:
narciarstwo, żeglarstwo (deska), teatr, opera, operetka, muzyka,
majsterkowanie.
Prof. zw. dr hab. inż. Bronisław SENDYKA
Ukończył studia magisterskie w 1961 r. na Wydziale Mechanicznym Politechniki
Krakowskiej i został przyjęty na roczny etat asystenta stażysty, a w 1962 r.
podjął pracę w charakterze asystenta naukowo-dydaktycznego. W 1969 r. uzyskał
stopień doktora nauk technicznych na Politechnice Krakowskiej, a w 1974 r.
– z wyróżnieniem stopień doktora habilitowanego, nadany decyzją
Rady Wydziału Mechanicznego PK. Nominację na docenta na Politechnice
Krakowskiej otrzymał w grudniu 1974 r. Tytuł naukowy profesora nauk
technicznych przyznano mu w 1989 r. Jego dorobek naukowy obejmuje 116
pozycji i 22 samodzielne patenty, z czego prawie połowa została
opublikowana w języku angielskim i ukazała się za granicą – w USA,
Wielkiej Brytanii, Niemczech oraz w wydawnictwach Polskiej Akademii Nauk.
Napisał kilka skryptów i
monografii na temat zwiększenia ekonomii pracy silników spalinowych. Prace z
tego zakresu referował na światowych kongresach, np. SAE International
Congress w USA oraz ISATA w Europie. Ponadto jest autorem 70 opracowań dla
przemysłu.
Obok pracy naukowej i
dydaktycznej swój czas poświęcał na pełnienie różnych obowiązków, np.
prodziekana Wydziału Mechanicznego, kierownika Studium Doktoranckiego
“Pojazdy Lądowe”, był także organizatorem kilku Międzynarodowych
Konferencji Silników Spalinowych.
W 1987 r. przebywał na stażu
naukowym w Stanach Zjednoczonych na Uniwersytecie Browna oraz na Uniwersytecie
Kalifornijskim w Berkeley. Badania nad spalaniem ubogich uwarstwionych mieszanek
paliwowo--powietrznych prowadził w laboratorium kierowanym przez światowej sławy
profesorów: A. K. Oppeheima i B. Sawyera. Przedstawił tam problemy
naukowo-badawcze, którymi się zajmuje, co spotkało się z zainteresowaniem i
profesor Bronisław Sendyka został zaproszony do współpracy naukowej. Rektor
Politechniki Krakowskiej otrzymał bardzo pozytywną opinię na temat jego osiągnięć
w tym ośrodku.
Z dużym zaangażowaniem
rozwijał i prowadzi nadal współpracę z innymi ośrodkami naukowymi w Polsce
i za granicą. Współpracuje z 8 ośrodkami w kraju oraz utrzymuje współpracę
z 10 zagranicznymi ośrodkami naukowymi i badawczymi, między innymi w Wielkiej
Brytanii, Francji, Stanach Zjednoczonych, Japonii, Chinach i Republice Południowej
Afryki.
Jest promotorem 11 prac
doktorskich, w tym 8 obronionych (3 prace doktorskie osób z zagranicy).
W roku 1999 przebywał jako
visiting professor w Quensland University w Bribane w Australii. Prowadził tam
wykłady, ćwiczenia, seminaria i prace dyplomowe, jak również badania w
zakresie zwiększania sprawności silników spalinowych. Od sierpnia 1990 r. do
grudnia 1995 r., za zgodą Senatu Uczelni, pracował jako profesor w University
Durban – Westville w Republice Południowej Afryki. Studenci nadali mu
tytuł najlepszego dydaktyka na Wydziale Mechanicznym tego uniwersytetu. Ponadto
trzech jego dyplomantów otrzymało nagrody w konkursie na najlepsze prace
dyplomowe, przeprowadzonym pod patronatem Stowarzyszenia Inżynierów Republiki
Południowej Afryki. W trakcie pobytu w RPA otrzymał akredytację badacza
naukowego o zasięgu międzynarodowym. Ponadto został zaproszony do współpracy
z “Toyota – South Africa” w dziedzinie modernizacji silników
samochodowych.
W grudniu 1995 r. wrócił do
kraju i podjął ponownie pracę w Instytucie Pojazdów Samochodowych i Silników
Spalinowych. W 1997 r. został powołany na kierownika zorganizowanego Zakładu
Silników Specjalnych, a we wrześniu 2000 r. otrzymał nominację na dyrektora
Instytutu Pojazdów Samochodowych i Silników Spalinowych na Wydziale
Mechanicznym PK.
Jest członkiem wielu
towarzystw naukowych i inżynierskich, m.in. SAE (International The Engineering
Society for Advancing Mobility Land Sea Air and Space), Amerykańskiego
Stowarzyszenia Rozwoju Nauki – AAAS, także The New York Academy of
Sciences, Sekcji Spalania Komitetu Termodynamiki i Spalania PAN. Jest ekspertem
“NEDO” – Mitsubishi – Research Institute, Inc. w
Japonii.
Za pracę
dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną na Uczelni otrzymał szereg odznaczeń
i wyróżnień, między innymi Brązowy i Złoty Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę
“Za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa”. Za pracę
naukowo-dydaktyczną i naukowo-badawczą otrzymał 7 nagród Rektora
Politechniki Krakowskiej oraz 3 indywidualne nagrody Ministra III i II
stopnia za badania naukowe i za cykl publikacji naukowych dotyczących zwiększenia
sprawności silników spalinowych oraz za rozwijanie kadry naukowej.
Profesor tytularny
Prof. dr hab. inż. Stanisław KANDEFER
Urodził się w Krośnie w 1950 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki
Krakowskiej ukończył w 1973 r., uzyskując dyplom magistra inżyniera
(specjalność – technologia aparatury przemysłowej). Po ukończeniu
studiów podjął pracę w Instytucie Inżynierii Sanitarnej PK, zajmując
kolejno stanowiska od asystenta stażysty do adiunkta. Stopnie naukowe doktora
(1977 r.) i doktora habilitowanego nauk technicznych (1990 r.) nadała mu Rada
Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej PK. W roku 1997 powołany został
na stanowisko profesora PK w Instytucie Inżynierii Cieplnej i Ochrony Powietrza
PK, na Wydziale Inżynierii Środowiska. W sierpniu br. uzyskał tytuł
profesora nauk technicznych.
Działalność naukowa
profesora Stanisława Kandefera obejmuje zagadnienia z pogranicza techniki
cieplnej i inżynierii chemicznej. Profesor specjalizuje się w technikach
spalania, przydatnych w inżynierii środowiska, w energetyce oraz termicznej
utylizacji odpadów. Najwięcej prac poświęcił procesom spalania w pęcherzowym
złożu fluidalnym. Początkowo przedmiotem badań były zagadnienia związane
ze spalaniem paliw stałych, węgla oraz paliw niskogatunkowych, zasiarczonych i zapopielonych.
Obecnie prowadzone prace dotyczą spalania paliw gazowych i cieczy w warstwie
fluidalnej. Jest to tematyka stosunkowo nowa i podjęta z jego inicjatywy.
Badania takie prowadzone są w nielicznych ośrodkach. Wiedzę o procesach
spalania wykorzystywał także w opracowaniach naukowych dotyczących ochrony
przed pożarami. Inne prace naukowe poświęcone są metodom oczyszczania spalin
oraz nowoczesnym układom grzewczym. Jest autorem i współautorem przeszło 100
publikacji naukowych. Były one wielokrotnie cytowane (wg Science Citation Index
ponad 30 razy).
Od kilkunastu lat jest członkiem
Sekcji Spalania Komitetu Termodynamiki i Spalania PAN oraz Sekcji Ogrzewnictwa i
Wentylacji Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Jest recenzentem Komitetu
Badań Naukowych oraz pełni funkcję redaktora sekcji “Czasopisma
Technicznego”. Od 1986 r. współpracuje z The Science and Technology
Foundation of Japan, która przyznaje nagrody w dziedzinie nauk stosowanych (Japan
Prize). Posiada prawo nominowania kandydatów do tej nagrody.
Był promotorem dwóch prac
doktorskich (w tym jednej z wyróżnieniem); recenzentem trzech innych prac
doktorskich i jednej habilitacyjnej.
Czynnie uczestniczy w pracach
organizacyjnych uczelni i wydziału. W latach 1978-1981 pełnił funkcję zastępcy
dyrektora Instytutu Inżynierii Sanitarnej oraz był członkiem wielu komisji
uczelnianych i wydziałowych. Obecnie sprawuje funkcję kierownika Zakładu
Miernictwa, Procesów Cieplnych i Ochrony Powietrza w Instytucie Inżynierii
Cieplnej i Ochrony Powietrza.
Profesor Stanisław Kandefer ma
wiele osiągnięć we współpracy z przemysłem. Odbył dwa roczne staże
przemysłowe w Zakładach Azotowych w Tarnowie. W wielu innych zakładach
prowadzi prace wdrożeniowe, głównie opierając się na własnych
opracowaniach konstrukcyjnych i technologicznych (9 patentów). Jest głównym
projektantem typoszeregu kotłów z paleniskiem fluidalnym, wykorzystywanych w
małych kotłowniach osiedlowych. Jedna z konstrukcji (kocioł typu KFD-s80)
została nagrodzona złotym medalem Międzynarodowych Targów Poznańskich
“POLECO ’96”. Najnowszym opracowaniem konstrukcyjnym, wdrożonym
do produkcji w ubiegłym roku (chronionym patentem), są ciepłowody
stosowane w ogrzewaniu wielkopowierzchniowym. Produkt ten otrzymał w roku 2000
wyróżnienie na Targach “TERMO 2000”.
Za działalność naukową i
wdrożeniową był wielokrotnie nagradzany: otrzymał cztery nagrody Ministra,
cztery JM Rektora PK, nagrodę Fundacji Ochrony Powietrza Atmosferycznego i
wiele innych.
Działalność dydaktyczna
profesora Stanisława Kandefera obejmuje głównie przedmioty zawodowe, co
stwarza doskonałą okazję do przekazywania studentom praktycznej wiedzy inżynierskiej
nabytej w kontaktach z przemysłem.
Zainteresowania pozazawodowe:
dobra książka, przyroda – szczególnie grzyby jako jej składnik i
surowiec kulinarny.
Prof. dr hab. inż. Zygmunt KOWALSKI
Studia wyższe ukończył w 1969 r. na Wydziale Matematyki, Fizyki, Chemii
Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, uzyskując dyplom magistra chemii
(specjalność – chemia nieorganiczna). Stopień naukowy doktora nauk
technicznych nadała mu w 1978 r. Rada Wydziału Chemii i Fizyki Technicznej
Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, a stopień naukowy doktora
habilitowanego nauk technicznych – w roku 1992 – Rada Wydziału
Chemicznego Politechniki Warszawskiej. Bezpośrednio po studiach podjął pracę
w Zakładach Chemicznych “Alwernia” koło Krakowa. Dalszy rozwój
jego zainteresowań naukowych związany był w znacznym stopniu z profilem
produkcyjnym tych zakładów. W 1972 r. zaczął pełnić funkcję kierownika
Działu Badawczo-Rozwojowego, a następnie głównego specjalisty ds. rozwoju i
postępu techniki w Zakładach Chemicznych “Alwernia”. W latach
1986-1989 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Szkła i Ceramiki,
dyrektora Filii tego Instytutu w Krakowie. Od 1989 do 1994 pracował jako zastępca
dyrektora ds. produkcji i rozwoju w Krakowskich Zakładach Przemysłu
Nieorganicznego “Bonarka” i równolegle (jako adiunkt i docent) w
Instytucie Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. W roku 1995 został powołany na
stanowisko profesora nadzwyczajnego Politechniki Krakowskiej i kierownika Zakładu
Chemicznej Technologii Nieorganicznej, które to funkcje pełni do dziś. W
sierpniu br. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. Pracę naukową na
Politechnice Krakowskiej profesor Zygmunt Kowalski łączył z pracą w przemyśle
– w latach 1997-1999 był członkiem zarządu, dyrektorem ds. inwestycji i
rozwoju w Zakładach Chemicznych “Alwernia”. W tym okresie
zrestrukturyzowano te zakłady, opierając się na technologiach opracowanych
pod jego kierunkiem.
Główny obszar działalności
naukowej profesora Zygmunta Kowalskiego dotyczy technologii produkcji związków
chromu, metod utylizacji i oczyszczania odpadów oraz ścieków chromowych i
fosforowych. Przedmiotem jego zainteresowań naukowych były także procesy
produkcji sodowych i wapniowych soli fosforu. Prowadzone przez niego prace mają
charakter badań stosowanych i ich celem jest opracowanie lub modernizacja
technologii produkcji, określenie podstaw teoretycznych nowych procesów oraz
twórczy wkład, szczególnie w rozwój czystszych technologii, jak najmniej
szkodliwych dla środowiska naturalnego. Do najpoważniejszych osiągnięć
profesora Kowalskiego należy zaliczyć opracowanie nowych metod oczyszczania ścieków
chromowych, zawierających związki organiczne, które zostały wdrożone w
kilkunastu garbarniach oraz opracowanie modelowego systemu produkcji związków
chromu, opartego na wykorzystaniu zmodernizowanych technologii i złożonego
systemu recyrkulacji odpadów. Kluczowy element tego modelu, technologia
produkcji chromianu sodu z recyrkulacją błota pochromowego i odpadów
zawierających uwodnione tlenki chromu został wdrożony w Zakładach
Chemicznych “Alwernia” w latach 1998-1999. Inny duży sukces to
opracowanie i wdrożenie niskotemperaturowej technologii produkcji paszowego
fosforanu dwuwapniowego w KZPN “Bonarka” w Krakowie (1992-1994) i
opracowanie technologii produkcji spożywczych pirofosforanów sodu oraz wdrożenie
jej w Zakładach Chemicznych “Alwernia”, a także opracowanie i wdrożenie
na skalę przemysłową produkcji drobnoziarnistych wypełniaczy dolomitowych,
zwłaszcza na potrzeby przemysłu szklarskiego.
Dorobek naukowy profesora
Zygmunta Kowalskiego obejmuje 93 pozycje opublikowane (w tym dwie monografie),
49 patentów i zgłoszeń patentowych oraz 84 referaty i komunikaty na
konferencjach naukowych. Jest też autorem i współautorem 121 prac nie
opublikowanych, głównie badawczych i projektowych. Zastosowane w praktyce
przemysłowej nowe rozwiązania technologiczne, których był głównym autorem,
obejmuje 28 technologii wdrożonych w 12 zakładach przemysłowych.
Był promotorem dwóch zakończonych
przewodów doktorskich, recenzentem jednej pracy habilitacyjnej i czterech
prac doktorskich, kilkudziesięciu grantów zgłoszonych do KBN. Kierował
realizacją trzech projektów badawczych z zakresu technologii związków
chromu, które zostały bardzo wysoko ocenione przez KBN.
Kierował także realizacją 25
dużych i kilkudziesięciu mniejszych zadań inwestycyjnych (łączna wartość
nakładów ponad 20 milionów dolarów) w pięciu różnych zakładach przemysłowych.
Wszystkie te inwestycje były udane i efektywne ekonomicznie. Posiada I stopień
specjalizacji zawodowej inżyniera w specjalności chemia nieorganiczna,
uprawnienia rzeczoznawcy SITPChem NOT i Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa. Za działalność naukowo-techniczną otrzymał
Srebrny Krzyż Zasługi i Srebrną Odznakę Honorową NOT, a także szereg nagród,
w tym dwie nagrody II stopnia w Ogólnopolskich Konkursach Ochrony Pracy, trzy
nagrody II stopnia “Za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki”
w Wojewódzkich Konkursach NOT w Krakowie, Nagrodę Ministra Przemysłu
Chemicznego i Lekkiego III stopnia.
Zainteresowania pozazawodowe:
historia starożytna, bieganie na długich dystansach (obecnie już tylko dla
przyjemności).