PRACOWNICY PK


NOMINACJE PROFESORSKIE

 

Profesor zwyczajny

 


Prof. zw. dr hab. inż. KAZIMIERZ GOLEC

Prof. zw. dr hab. inż. KAZIMIERZ GOLEC    Urodził się 10 lipca 1941 r. w Łukawcu k. Rzeszowa. Ukończył Technikum Mechaniczne w Rzeszowie (specjalność – budowa silników lotniczych). Po maturze przez rok pracował jako tokarz oraz monter silników lotniczych w WSK Rzeszów. Studia rozpoczął na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej w Rzeszowie, a po trzech latach został przeniesiony wraz z całą grupą studencką na ten sam wydział Politechniki Krakowskiej do Krakowa, gdzie obronił pracę dyplomową i uzyskał stopień magistra inżyniera mechanika (1965 r.). Po ukończeniu studiów rozpoczął staż asystencki w Katedrze Silników na Wydziale Mechanicznym PK, by jako asystent przenieść się do Katedry Matematyki, gdzie od 1968 r. pracował jako starszy asystent. W tym samym czasie studiował fizykę (dwa lata) na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pięć lat później przeniósł się do Instytutu Pojazdów Samochodowych i Silników Spalinowych Politechniki Krakowskiej. Na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych (1975 r.) i został mianowany na stanowisko adiunkta (1973 r.). W latach 1982 – 1984 pracował (pół etatu) w ZTS Transnaft jako specjalista ds. technicznych. Stopień doktora habilitowanego uzyskał na Wydziale Mechanicznym PK w 1988 r., następnie został mianowany na stanowisko docenta. W latach 1990 – 1996 sprawował funkcję prodziekana Wydziału Mechanicznego PK. Od roku 1992 kieruje Zakładem Silników z Zapłonem Iskrowym. W wyniku przeprowadzonego konkursu w 1991 r. otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego PK. W roku 1996 – tytuł naukowy profesora, a 1 sierpnia br. został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego na Politechnice Krakowskiej.
  
Zainteresowania naukowe profesora Kazimierza Golca koncentrują się na zagadnieniach spalania, doładowania i zasilania paliwami niekonwencjonalnymi silników spalinowych. Osiągnięcia z tej dziedziny przedstawił w książkach “Rozruch tłokowych silników spalinowych w obniżonych temperaturach”, “Wykorzystanie energii gazów spalinowych w doładowanych silnikach tłokowych” oraz w monografii “Silniki spalinowe z wymiennikiem ciśnienia Comprex”. Prace nad zasilaniem niekonwencjonalnymi paliwami dotyczyły głównie gazów (w postaci lotnej i ciekłej), a ich wyniki były publikowane jako artykuły i referaty w materiałach konferencji naukowych. Profesor Kazimierz Golec prowadził zajęcia dydaktyczne z matematyki i silników spalinowych. Jest autorem podręczników akademickich: “Paliwa i oleje silnikowe” oraz “Silniki przepływowe”.
  
Na jego dorobek naukowy składa się około 100 publikacji: artykułów zamieszczonych w krajowych i zagranicznych czasopismach technicznych, referatów – w materiałach konferencji naukowych i patentów. Ponadto wykonał wiele projektów dla przemysłu. Profesor Kazimierz Golec prowadził wiele prac dla zakładów przemysłowych, takich jak: Fabryka Maszyn Budowlanych w Głogowie, Zakłady Koparek i Hydrauliki w Warszawie, Zakłady BUMAR – Gliwice, Huta Stalowa Wola, OBR Bielsko-Biała, Przemysłowy Instytut Maszyn Budowlanych w Warszawie, WSK w Mielcu, FABLOK w Chrzanowie, i innych.
  
Za swoje osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych otrzymał Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki – indywidualną (1976) oraz zespołową (1977). Za osiągnięcia w pracy naukowo-dydaktycznej był nagradzany wielokrotnie przez Rektora Politechniki Krakowskiej. Otrzymał także Medal Komisji Edukacji Narodowej (1997), Złoty Krzyż Zasługi (1987) oraz Honorową Odznakę Politechniki Krakowskiej.
  
Należy do następujących stowarzyszeń naukowych: Komisji Naukowo-Problemowej Motoryzacji PAN Oddział w Krakowie, Polskiego Towarzystwa Naukowego Motoryzacji (członek zwyczajny), Polskiego Instytutu Spalania (członek Zarządu), Sekcji Spalania Komitetu Termodynamiki PAN, SAE – Society of Automotive Engineers oraz Sekcji Technicznych Środków Transportu Komitetu Transportu PAN. W 1994 r. został wybrany na przewodniczącego Normalizacyjnej Komisji Problemowej nr 129 ds. Sprężarek.
  
W czasie praktyki dyplomowej w Zagrzebiu nawiązał kontakty zawodowe, które zaowocowały współpracą z ośrodkami naukowymi w Jugosławii. Współpraca naukowa dotyczy głównie Wydziału Mechanicznego Uniwersytetu w Kragujevcu. W efekcie powstawały wspólne prace naukowe, publikowane w czasopismach technicznych, referaty przedstawiane na konferencjach naukowych, patenty oraz publikacje książkowe (“Istraživanja u oblasti motora sus”).
  
Zainteresowania pozazawodowe: narciarstwo, żeglarstwo (deska), teatr, opera, operetka, muzyka, majsterkowanie.

 

 

Prof. zw. dr hab. inż. Bronisław SENDYKA

Prof. zw. dr hab. inż. Bronisław SENDYKA    Ukończył studia magisterskie w 1961 r. na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i został przyjęty na roczny etat asystenta stażysty, a w 1962 r. podjął pracę w charakterze asystenta naukowo-dydaktycznego. W 1969 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Politechnice Krakowskiej, a w 1974 r. – z wyróżnieniem stopień doktora habilitowanego, nadany decyzją Rady Wydziału Mechanicznego PK. Nominację na docenta na Politechnice Krakowskiej otrzymał w grudniu 1974 r. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych przyznano mu w 1989 r. Jego dorobek naukowy obejmuje 116 pozycji i 22 samodzielne patenty, z czego prawie połowa została opublikowana w języku angielskim i ukazała się za granicą – w USA, Wielkiej Brytanii, Niemczech oraz w wydawnictwach Polskiej Akademii Nauk.
  
Napisał kilka skryptów i monografii na temat zwiększenia ekonomii pracy silników spalinowych. Prace z tego zakresu referował na światowych kongresach, np. SAE International Congress w USA oraz ISATA w Europie. Ponadto jest autorem 70 opracowań dla przemysłu.
  
Obok pracy naukowej i dydaktycznej swój czas poświęcał na pełnienie różnych obowiązków, np. prodziekana Wydziału Mechanicznego, kierownika Studium Doktoranckiego “Pojazdy Lądowe”, był także organizatorem kilku Międzynarodowych Konferencji Silników Spalinowych.
  
W 1987 r. przebywał na stażu naukowym w Stanach Zjednoczonych na Uniwersytecie Browna oraz na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Badania nad spalaniem ubogich uwarstwionych mieszanek paliwowo--powietrznych prowadził w laboratorium kierowanym przez światowej sławy profesorów: A. K. Oppeheima i B. Sawyera. Przedstawił tam problemy naukowo-badawcze, którymi się zajmuje, co spotkało się z zainteresowaniem i profesor Bronisław Sendyka został zaproszony do współpracy naukowej. Rektor Politechniki Krakowskiej otrzymał bardzo pozytywną opinię na temat jego osiągnięć w tym ośrodku.
  
Z dużym zaangażowaniem rozwijał i prowadzi nadal współpracę z innymi ośrodkami naukowymi w Polsce i za granicą. Współpracuje z 8 ośrodkami w kraju oraz utrzymuje współpracę z 10 zagranicznymi ośrodkami naukowymi i badawczymi, między innymi w Wielkiej Brytanii, Francji, Stanach Zjednoczonych, Japonii, Chinach i Republice Południowej Afryki.
  
Jest promotorem 11 prac doktorskich, w tym 8 obronionych (3 prace doktorskie osób z zagranicy).
  
W roku 1999 przebywał jako visiting professor w Quensland University w Bribane w Australii. Prowadził tam wykłady, ćwiczenia, seminaria i prace dyplomowe, jak również badania w zakresie zwiększania sprawności silników spalinowych. Od sierpnia 1990 r. do grudnia 1995 r., za zgodą Senatu Uczelni, pracował jako profesor w University Durban – Westville w Republice Południowej Afryki. Studenci nadali mu tytuł najlepszego dydaktyka na Wydziale Mechanicznym tego uniwersytetu. Ponadto trzech jego dyplomantów otrzymało nagrody w konkursie na najlepsze prace dyplomowe, przeprowadzonym pod patronatem Stowarzyszenia Inżynierów Republiki Południowej Afryki. W trakcie pobytu w RPA otrzymał akredytację badacza naukowego o zasięgu międzynarodowym. Ponadto został zaproszony do współpracy z “Toyota – South Africa” w dziedzinie modernizacji silników samochodowych.
  
W grudniu 1995 r. wrócił do kraju i podjął ponownie pracę w Instytucie Pojazdów Samochodowych i Silników Spalinowych. W 1997 r. został powołany na kierownika zorganizowanego Zakładu Silników Specjalnych, a we wrześniu 2000 r. otrzymał nominację na dyrektora Instytutu Pojazdów Samochodowych i Silników Spalinowych na Wydziale Mechanicznym PK.
  
Jest członkiem wielu towarzystw naukowych i inżynierskich, m.in. SAE (International The Engineering Society for Advancing Mobility Land Sea Air and Space), Amerykańskiego Stowarzyszenia Rozwoju Nauki – AAAS, także The New York Academy of Sciences, Sekcji Spalania Komitetu Termodynamiki i Spalania PAN. Jest ekspertem “NEDO” – Mitsubishi – Research Institute, Inc. w Japonii.
  
Za pracę dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną na Uczelni otrzymał szereg odznaczeń i wyróżnień, między innymi Brązowy i Złoty Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę “Za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa”. Za pracę naukowo-dydaktyczną i naukowo-badawczą otrzymał 7 nagród Rektora Politechniki Krakowskiej oraz 3 indywidualne nagrody Ministra III i II stopnia za badania naukowe i za cykl publikacji naukowych dotyczących zwiększenia sprawności silników spalinowych oraz za rozwijanie kadry naukowej.


 

Profesor tytularny

Prof. dr hab. inż. Stanisław KANDEFER

Prof. dr hab. inż. Stanisław KANDEFER    Urodził się w Krośnie w 1950 r. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej ukończył w 1973 r., uzyskując dyplom magistra inżyniera (specjalność – technologia aparatury przemysłowej). Po ukończeniu studiów podjął pracę w Instytucie Inżynierii Sanitarnej PK, zajmując kolejno stanowiska od asystenta stażysty do adiunkta. Stopnie naukowe doktora (1977 r.) i doktora habilitowanego nauk technicznych (1990 r.) nadała mu Rada Wydziału Inżynierii Sanitarnej i Wodnej PK. W roku 1997 powołany został na stanowisko profesora PK w Instytucie Inżynierii Cieplnej i Ochrony Powietrza PK, na Wydziale Inżynierii Środowiska. W sierpniu br. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych.
  
Działalność naukowa profesora Stanisława Kandefera obejmuje zagadnienia z pogranicza techniki cieplnej i inżynierii chemicznej. Profesor specjalizuje się w technikach spalania, przydatnych w inżynierii środowiska, w energetyce oraz termicznej utylizacji odpadów. Najwięcej prac poświęcił procesom spalania w pęcherzowym złożu fluidalnym. Początkowo przedmiotem badań były zagadnienia związane ze spalaniem paliw stałych, węgla oraz paliw niskogatunkowych, zasiarczonych i zapopielonych. Obecnie prowadzone prace dotyczą spalania paliw gazowych i cieczy w warstwie fluidalnej. Jest to tematyka stosunkowo nowa i podjęta z jego inicjatywy. Badania takie prowadzone są w nielicznych ośrodkach. Wiedzę o procesach spalania wykorzystywał także w opracowaniach naukowych dotyczących ochrony przed pożarami. Inne prace naukowe poświęcone są metodom oczyszczania spalin oraz nowoczesnym układom grzewczym. Jest autorem i współautorem przeszło 100 publikacji naukowych. Były one wielokrotnie cytowane (wg Science Citation Index ponad 30 razy).
  
Od kilkunastu lat jest członkiem Sekcji Spalania Komitetu Termodynamiki i Spalania PAN oraz Sekcji Ogrzewnictwa i Wentylacji Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Jest recenzentem Komitetu Badań Naukowych oraz pełni funkcję redaktora sekcji “Czasopisma Technicznego”. Od 1986 r. współpracuje z The Science and Technology Foundation of Japan, która przyznaje nagrody w dziedzinie nauk stosowanych (Japan Prize). Posiada prawo nominowania kandydatów do tej nagrody.
  
Był promotorem dwóch prac doktorskich (w tym jednej z wyróżnieniem); recenzentem trzech innych prac doktorskich i jednej habilitacyjnej.
  
Czynnie uczestniczy w pracach organizacyjnych uczelni i wydziału. W latach 1978-1981 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Inżynierii Sanitarnej oraz był członkiem wielu komisji uczelnianych i wydziałowych. Obecnie sprawuje funkcję kierownika Zakładu Miernictwa, Procesów Cieplnych i Ochrony Powietrza w Instytucie Inżynierii Cieplnej i Ochrony Powietrza.
  
Profesor Stanisław Kandefer ma wiele osiągnięć we współpracy z przemysłem. Odbył dwa roczne staże przemysłowe w Zakładach Azotowych w Tarnowie. W wielu innych zakładach prowadzi prace wdrożeniowe, głównie opierając się na własnych opracowaniach konstrukcyjnych i technologicznych (9 patentów). Jest głównym projektantem typoszeregu kotłów z paleniskiem fluidalnym, wykorzystywanych w małych kotłowniach osiedlowych. Jedna z konstrukcji (kocioł typu KFD-s80) została nagrodzona złotym medalem Międzynarodowych Targów Poznańskich “POLECO ’96”. Najnowszym opracowaniem konstrukcyjnym, wdrożonym do produkcji w ubiegłym roku (chronionym patentem), są ciepłowody stosowane w ogrzewaniu wielkopowierzchniowym. Produkt ten otrzymał w roku 2000 wyróżnienie na Targach “TERMO 2000”.
  
Za działalność naukową i wdrożeniową był wielokrotnie nagradzany: otrzymał cztery nagrody Ministra, cztery JM Rektora PK, nagrodę Fundacji Ochrony Powietrza Atmosferycznego i wiele innych.
  
Działalność dydaktyczna profesora Stanisława Kandefera obejmuje głównie przedmioty zawodowe, co stwarza doskonałą okazję do przekazywania studentom praktycznej wiedzy inżynierskiej nabytej w kontaktach z przemysłem.
  
Zainteresowania pozazawodowe: dobra książka, przyroda – szczególnie grzyby jako jej składnik i surowiec kulinarny.

 

 

Prof. dr hab. inż. Zygmunt KOWALSKI

Prof. dr hab. inż. Zygmunt KOWALSKI    Studia wyższe ukończył w 1969 r. na Wydziale Matematyki, Fizyki, Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, uzyskując dyplom magistra chemii (specjalność – chemia nieorganiczna). Stopień naukowy doktora nauk technicznych nadała mu w 1978 r. Rada Wydziału Chemii i Fizyki Technicznej Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, a stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych – w roku 1992 – Rada Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej. Bezpośrednio po studiach podjął pracę w Zakładach Chemicznych “Alwernia” koło Krakowa. Dalszy rozwój jego zainteresowań naukowych związany był w znacznym stopniu z profilem produkcyjnym tych zakładów. W 1972 r. zaczął pełnić funkcję kierownika Działu Badawczo-Rozwojowego, a następnie głównego specjalisty ds. rozwoju i postępu techniki w Zakładach Chemicznych “Alwernia”. W latach 1986-1989 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Szkła i Ceramiki, dyrektora Filii tego Instytutu w Krakowie. Od 1989 do 1994 pracował jako zastępca dyrektora ds. produkcji i rozwoju w Krakowskich Zakładach Przemysłu Nieorganicznego “Bonarka” i równolegle (jako adiunkt i docent) w Instytucie Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. W roku 1995 został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego Politechniki Krakowskiej i kierownika Zakładu Chemicznej Technologii Nieorganicznej, które to funkcje pełni do dziś. W sierpniu br. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. Pracę naukową na Politechnice Krakowskiej profesor Zygmunt Kowalski łączył z pracą w przemyśle – w latach 1997-1999 był członkiem zarządu, dyrektorem ds. inwestycji i rozwoju w Zakładach Chemicznych “Alwernia”. W tym okresie zrestrukturyzowano te zakłady, opierając się na technologiach opracowanych pod jego kierunkiem.
  
Główny obszar działalności naukowej profesora Zygmunta Kowalskiego dotyczy technologii produkcji związków chromu, metod utylizacji i oczyszczania odpadów oraz ścieków chromowych i fosforowych. Przedmiotem jego zainteresowań naukowych były także procesy produkcji sodowych i wapniowych soli fosforu. Prowadzone przez niego prace mają charakter badań stosowanych i ich celem jest opracowanie lub modernizacja technologii produkcji, określenie podstaw teoretycznych nowych procesów oraz twórczy wkład, szczególnie w rozwój czystszych technologii, jak najmniej szkodliwych dla środowiska naturalnego. Do najpoważniejszych osiągnięć profesora Kowalskiego należy zaliczyć opracowanie nowych metod oczyszczania ścieków chromowych, zawierających związki organiczne, które zostały wdrożone w kilkunastu garbarniach oraz opracowanie modelowego systemu produkcji związków chromu, opartego na wykorzystaniu zmodernizowanych technologii i złożonego systemu recyrkulacji odpadów. Kluczowy element tego modelu, technologia produkcji chromianu sodu z recyrkulacją błota pochromowego i odpadów zawierających uwodnione tlenki chromu został wdrożony w Zakładach Chemicznych “Alwernia” w latach 1998-1999. Inny duży sukces to opracowanie i wdrożenie niskotemperaturowej technologii produkcji paszowego fosforanu dwuwapniowego w KZPN “Bonarka” w Krakowie (1992-1994) i opracowanie technologii produkcji spożywczych pirofosforanów sodu oraz wdrożenie jej w Zakładach Chemicznych “Alwernia”, a także opracowanie i wdrożenie na skalę przemysłową produkcji drobnoziarnistych wypełniaczy dolomitowych, zwłaszcza na potrzeby przemysłu szklarskiego.
  
Dorobek naukowy profesora Zygmunta Kowalskiego obejmuje 93 pozycje opublikowane (w tym dwie monografie), 49 patentów i zgłoszeń patentowych oraz 84 referaty i komunikaty na konferencjach naukowych. Jest też autorem i współautorem 121 prac nie opublikowanych, głównie badawczych i projektowych. Zastosowane w praktyce przemysłowej nowe rozwiązania technologiczne, których był głównym autorem, obejmuje 28 technologii wdrożonych w 12 zakładach przemysłowych.
  
Był promotorem dwóch zakończonych przewodów doktorskich, recenzentem jednej pracy habilitacyjnej i czterech prac doktorskich, kilkudziesięciu grantów zgłoszonych do KBN. Kierował realizacją trzech projektów badawczych z zakresu technologii związków chromu, które zostały bardzo wysoko ocenione przez KBN.
  
Kierował także realizacją 25 dużych i kilkudziesięciu mniejszych zadań inwestycyjnych (łączna wartość nakładów ponad 20 milionów dolarów) w pięciu różnych zakładach przemysłowych. Wszystkie te inwestycje były udane i efektywne ekonomicznie. Posiada I stopień specjalizacji zawodowej inżyniera w specjalności chemia nieorganiczna, uprawnienia rzeczoznawcy SITPChem NOT i Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Za działalność naukowo-techniczną otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi i Srebrną Odznakę Honorową NOT, a także szereg nagród, w tym dwie nagrody II stopnia w Ogólnopolskich Konkursach Ochrony Pracy, trzy nagrody II stopnia “Za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki” w Wojewódzkich Konkursach NOT w Krakowie, Nagrodę Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego III stopnia.
  
Zainteresowania pozazawodowe: historia starożytna, bieganie na długich dystansach (obecnie już tylko dla przyjemności).