Prof. dr hab. inż. arch. Aleksander BÖHM

Fot. J. Zych

urodził się 25 listopada 1943 roku w Krakowie. Studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej ukończył w roku 1967 pracą dyplomową rozpoczętą z inspiracji profesora Gerarda Ciołka, a po Jego śmierci wykonaną pod kierunkiem doc. dr arch. Stefana Żychonia. Bezpośrednio po studiach zaczął pracę w Politechnice Krakowskiej, w ówczesnej Katedrze Planowania Krajobrazu i Terenów Zielonych. W latach 1971-72 przebywał w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował zawodowo i jednocześnie gromadził materiały do pracy doktorskiej, wykonanej pod kierunkiem profesora Witolda Cęckiewicza w roku 1974. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w roku 1984, na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. "O budowie i synergii wnętrz urbanistycznych". W roku 1991 mianowany został profesorem Politechniki Krakowskiej. Od roku 1987 do 1990 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Architektury. W latach 1990-1991, ograniczając zatrudnienie w uczelni, zajmował stanowisko dyrektora Wydziału Architektury UM Krakowa i głównego architekta miasta, będąc jednocześnie radnym Miasta Krakowa. W latach 1991-92 pracował jako konsultant International City Managers Association - Washington, a w latach 1993-94 jako akredytowany doradca Land Management Practice London University & Llewelyn Davies i Instytutu Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej w Krakowie. Od roku 1994 jest dyrektorem Instytutu Architektury Krajobrazu Politechniki Krakowskiej.
     Profesor Aleksander Böhm jest autorem ponad 90 publikacji, z których ważniejsze to: skrypty "Architektura krajobrazu, jej początki i rozwój" (1994) i "Wnętrze w kompozycji krajobrazu (1998) oraz wspólnie z dr Piotrem Patoczką "Architektura krajobrazu - zbiór zadań z projektowania wstępnego" (1988, 1990), a także raport z projektu KBN pt. "Krajobraz miejski w warunkach demokracji i wolnego rynku" (1996). Od roku 1996, wspólnie z dr Agatą Zachariasz, opracowuje ilustrowany słownik angielsko-polski pt.: "Architektura krajobrazu i sztuka ogrodowa" z którego pierwsze tomy (A-D i E-J) ukazały się kolejno w roku 1997 i 2000. Oprócz publikacji, profesor prezentował wyniki swoich prac podczas około 50 konferencji krajowych i zagranicznych. Prace naukowe Aleksandra Böhma obejmują także uczestnictwo w zespołowych projektach badawczych, z których najciekawsze były wyprawy naukowe związane z programem pt. "Dziedzictwo architektoniczne polskiej emigracji w Brazylii w stanie Parana". Działalność tę uzupełniają stypendia, seminaria i staże zagraniczne m. in. we Włoszech, w Egipcie i USA.
     Profesor Aleksander Böhm jest promotorem 7 prac doktorskich z których jedna, po obronie z wyróżnieniem na Wydziale Architektury PK, uzyskała Nagrodę Ministra GPiB I stopnia. Oprócz zajęć dydaktycznych dla studentów macierzystego wydziału, gdzie wypromował około 40 dyplomantów, profesor Böhm prowadził wykłady na Wydziale Inżynierii Środowiska PK, Akademii Górniczo Hutniczej oraz jako visiting professor na uniwersytecie w Bagdadzie i w Fachhochschule w Mü nster. W bieżącym roku akademickim z jego inicjatywy uruchomiony został w Politechnice Krakowskiej nowy kierunek studiów magisterskich - architektura krajobrazu. Profesor Böhm jest także współautorem minimum programowego dla tego kierunku, obowiązującego we wszystkich uczelniach polskich. W zajęciach ze studentami wykorzystuje doświadczenia z własnej praktyki, która obejmuje kilkadziesiąt zrealizowanych obiektów architektury mieszkalnej, sakralnej i użyteczności publicznej oraz zespołowych opracowań urbanistycznych (w tym wiele nagrodzonych prac konkursowych) m.in. plan zagospodarowania przestrzennego Krakowa, plan koordynacyjny III Kampusu UJ, studium rozwoju przestrzennego Warszawy oraz studium architektoniczno-krajobrazowe podwyższenia obwałowań wiślanych w Krakowie - za które wraz z zespołem otrzymał w roku 1998 Nagrodę Miasta Krakowa.
     Oprócz działalności organizacyjnej w Politechnice Krakowskiej, gdzie pełni funkcję przewodniczącego Senackiej Komisji ds. Rozwoju Uczelni, profesor Aleksander Böhm uczestniczy w pracach wielu organizacji i stowarzyszeń naukowych i zawodowych. W roku 1999 został wybrany wiceprzewodniczącym Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN, jest członkiem Głównej Komisji Konserwatorskiej, Archidiecezjalnej Komisji ds. Konserwacji Zabytków Kościelnych Architektury i Sztuki Sakralnej oraz Polskiego Komitetu Narodowego ICOMOS. Ponadto pracuje w Komisji Rewizyjnej i Kolegium Sędziów Konkursowych Stowarzyszenia Architektów RP oraz jest członkiem rad redakcyjnych "Kwartalnika Architektury i Urbanistyki" i rocznika "Urbanistyka".
     Zainteresowania pozazawodowe: w zimie góry, w lecie jeziora, cały rok kuchnia polska i II program Polskiego Radia.

Fot. J. Zych

w latach 1967-1972 studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Uzyskała z wyróżnieniem dyplom magistra inżyniera architekta (1973). Bezpośrednio po studiach współpracowała z Zakładem Architektury Współczesnej macierzystego Wydziału jako asystent-wolontariusz oraz etatowo z Towarzystwem Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. W latach 1973-78 odbyła studia doktoranckie w Instytucie Historii Architektury, Sztuki i Techniki w Politechnice Wrocławskiej, gdzie w 1978 r. uzyskała stopień naukowy doktora nauk technicznych. W grudniu 1991 r. Rada Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej nadała jej stopień naukowy doktora habilitowanego w specjalności historia architektury i urbanistyki; w lipcu 2000 r. otrzymała tytuł naukowy profesora. Profesor Anna Mitkowska, zatrudniona w Politechnice Krakowskiej od września 1980 r., początkowo jako adiunkt, w czerwcu 1995 r. uzyskała stanowisko profesora nzw. w Instytucie Architektury Krajobrazu PK.
Od 1992 r. kieruje Zakładem Sztuki Ogrodowej i Terenów Zielonych (w Inst. Architektury Krajobrazu); w latach 1993-1999 prodziekan ds. naukowych na Wydziale Architektury PK oraz od 1995 r. kierownik Studium Doktoranckiego przy Wydziale Architektury PK.
    Przed podjęciem pracy w Politechnice Krakowskiej, kolejno w latach 1978-79 pracowała w ramach umów-zleceń na rzecz Biura Studiów i Dokumentacji Zabytków we Wrocławiu oraz Biura Badań i Dokumentacji Zabytków w Wałbrzychu. Od 1979 r. zatrudniona w Instytucie Kształtowania Środowiska we Wrocławiu, w Zakładzie Planowania Przestrzennego (początkowo na stanowisku specjalisty architekta i od kwietnia 1979 r. na stanowisku adiunkta); w latach 1979-83 adiunkt w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, w Instytucie Techniki, Zakład Wychowania Plastycznego, z prawem dyplomowania. Ponadto w okresie 1986-91 z nominacji wojewódzkiego konserwatora zabytków w Bielsku-Białej pełniła społecznie funkcję architekta parku krajobrazowego (pielgrzymkowego) w Kalwarii Zebrzydowskiej.
    Członek organizacji i stowarzyszeń naukowych, twórczych i społecznych: Stowarzyszenia Architektów Polskich, Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, Wydziału (Zarządu) Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, Komisji Urbanistyki i Architektury O/PAN w Krakowie; przewodnicząca Sekcji Architektury i Sztuki Ogrodowej KUiA O/PAN w Krakowie, członek Sekcji Historii Architektury (i Konserwacji Zabytków) Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN - Warszawa, członek jury konkursu im. Gerarda Ciołka (Stow. Konserwatorów Zabytków) przyznającego nagrody dla badaczy i konserwatorów ogrodów zabytkowych, członek Rady Naukowej Centrum Dziedzictwa Kulturowego Górnego Śląska w Katowicach, członek PKN ICOMOS; członek Komitetu Wydawniczego "Nauki dla Wszystkich" (wydawanej przez PAN O/Kraków), członek Towarzystwa Przyjaciół Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Od 1980 r. członek NSZZ "Solidarność" (członek Prezydium Komisji Zakładowej w PK - 1981 r. i 1992-96; przewodnicząca koła przy Wydziale Architektury -1991-93, członek Krajowej Sekcji Nauki - 1993-94), w okresie stanu wojennego współpracowała z Komitetem Pomocy Więzionym i Internowanym Archidiecezji Krakowskiej.
    Działalność dydaktyczna prof. Anny Mitkowskiej związana jest z nauczaniem architektury krajobrazu oraz historii sztuki ogrodowej na Wydziale Architektury PK, w ramach ćwiczeń kursowych (I i III r.), przedmiotów wybieralnych, projektowania specjalistycznego i dyplomowego; a także w ramach studiów podyplomowych "Konserwacji Zabytków" (PK). Autorka wielu odczytów popularno-naukowych wygłaszanych w stowarzyszeniach społeczno-kulturalnych, a także w ośrodkach duszpasterskich Kościoła Katolickiego. Promotor dwóch obronionych na Wydziale Architektury PK doktoratów, recenzentka kilku doktoratów z zakresu historii architektury i urbanistyki, siedmiokrotnie członek komisji do przewodów habilitacyjnych (Wydz. Architektury PK), przewodnicząca Komisji ds. przewodów doktorskich w zakresie Architektury Krajobrazu przy Wydz. Architektury PK.
    Autorka około stu publikacji naukowych, w tym 7 książek (3 współautorstwa), głównie z zakresu historii architektury i urbanistyki, historii krajobrazów i sztuki ogrodowej oraz wielu ekspertyz i prac studialno-projektowych z wytycznymi konserwatorskimi do rewaloryzacji krajobrazów kulturowych i zespołów ogrodowych (dla urzędów konserwatorskich i urzędów gminnych, łącznie ok. 120 opracowań). Autorka blisko 100 referatów wygłoszonych na konferencjach ogólnopolskich i kilkunastu na konferencjach międzynarodowych Za książkę Tezaurus sztuki ogrodowej, Warszawa 1998 wraz z jej współautorem prof. Markiem Siewniakiem uzyskała nagrodę Ministra Edukacji Narodowej (1999). Współorganizator kilkunastu konferencji naukowych o tematyce ogrodowej, w tym 4 międzynarodowych. Otrzymała kilkanaście nagród JM Rektora PK za prace naukowe, dwukrotnie nagrody w konkursie Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz Generalnego Konserwatora Zabytków za prace studialne z zakresu ochrony zabytków (1979, 1996) oraz wyróżnienie im. ks. prof. S. Dettloffa przyznawane młodym historykom sztuki przez Zarząd Główny SHS (1981), odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi (1998).
    Szczególnym tematem zainteresowań badawczych profesor Anny Mitkowskiej pozostaje europejski fenomen kalwaryjny. W zwieńczeniu 30-letnich badań prowadzonych w Polsce i we Włoszech (w tym jako stypendystka Uniwersytetu Katolickiego "del Sacro Cuore" w Mediolanie i stypendystka rządu włoskiego, współpraca z ośrodkami naukowymi Turynu, Mediolanu, Rzymu i Florencji), a także kilkunastoletniej ścisłej wspólpracy z klasztorem OO. Bernardynów na rzecz ochrony konserwatorskiej "dróżek" pielgrzymkowych Kalwarii Zebrzydowskiej, w 1998 r. przygotowała dokumentację naukową do wniosku Rządu RP o wpis tego obiektu krajobrazowego na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Natury UNESCO, zwieńczonego pozytywną decyzją Komitetu Światowego Dziedzictwa z 1 grudnia 1999 r.
   Zainteresowania pozazawodowe: turystyka piesza i rowerowa, fotografika.