W dniach 4-6 kwietnia br. Paolo del Bianco wraz z małżonką odwiedził Kraków, aby skonsultować harmonogram prac na lata 2000-2001. Obejmuje on 56 pozycji zgłoszonych przez różne kraje i uczelnie oraz zaproponowanych przez Fundację. W sześciu blokach problemowych mieszczą się szeroko pojęte zagadnienia kultury, sztuki i architektury, poszukiwań naukowych, nowych technologii, tradycji i awangardy.
    W dziale Art Expressivity znalazła się propozycja pana Bianco organizowania dorocznego międzynarodowego konkursu fotograficznego zatytułowanego "Look at Peace", poświęconego pamięci Kajtka Latały. Tragicznie zmarły wybitny student V roku Wydziału Architektury brał udział w warsztatach we Florencji w 1998 roku, podczas których zaprojektował interesujący most-hotel nad Arno.
    Paolo del Bianco stale podkreśla swoją szczególną sympatię do Krakowa, czego dowodem może być wyrażona ostatnio chęć utworzenia w najbliższej przyszłości agendy Fundacji w naszym mieście.

    Konsekwencja realizacji tego pomysłu w tak typowym dla środowiska krakowskiego "romantycznym" stylu nie byłaby możliwa bez aktywnego udziału i wsparcia tej pięknej idei przez wielkich "romantyków", do których zaliczyć należy prof.
Tadeusza Chrzanowskiego - przewodniczącego Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa wraz z zespołem współpracowników, rektorów PK, byłego i obecnego, prof. prof. Józefa Nizioła i Kazimierza Flagę, zawsze przychylnego spojrzenia kierownictwa MEN i MKiDN wraz z generalnym konserwatorem Aleksandrem Brodą i wojewódzkim konserwatorem zabytków arch. Andrzejem Gaczołem, którego czasowy pobyt w odrestaurowanej części budynku jest najlepszą promocją całego przedsięwzięcia.
    (PK na trzy lata wydzierżawiła Wojewódzkiemu Oddziałowi Służby Konserwatorskiej w Krakowie część parteru. Opłata za wydzierżawione pomieszczenia przeznaczona zostanie na remont Podchorążówki)

    W Centrum Kongresowym Akademii Rolniczej w Krakowie odbyła się 10 kwietnia br. konferencja pt. "Narzędzia finansowe i prawne w transferze technologii", zorganizowana pod patronatem marszałka województwa małopolskiego przez: Program Fabrykat 2000, Program Czysty Biznes Fundacji Partnerstwo dla Środowiska oraz Zakład Fundacji Partnerstwo dla Środowiska - Centrum Doradztwa i Transferu Technologii Ochrony Środowiska.
    Celem konferencji było przedstawienie sieci transferu technologii w Małopolsce, możliwości i sposobów finansowania rozwoju technologicznego przedsiębiorstw, a także wpływu zastosowania nowych technologii i rozwiązań technicznych na gospodarkę regionu i tworzenie nowych miejsc pracy.
    Sesję otworzył marszałek województwa małopolskiego Marek Nawara, witając uczestników konferencji, wśród których byli - poza organizatorami - przedstawiciele instytucji, ośrodków naukowych i przedsiębiorstw, zajmujących się na co dzień problemem transferu technologii, m.in. Ośrodka Przekazu Informacji FEMIRC przy Politechnice Krakowskiej, Instytutu Obróbki Skrawaniem, Agencji Rozwoju Regionalnego oraz Georgia Technical University i Lappeenranta University of Technology.
    Konferencja pozwoliła na zapoznanie się z transferem technologii nie tylko w Polsce, ale - dzięki udziałowi wykładowców z zagranicy - pokazała również, jak radzą sobie z tym problemem inne kraje, jakie stosują rozwiązania i jakie odnoszą korzyści.

    Zachęceni sukcesem ubiegłorocznych Inżynierskich Targów Pracy, Biuro Karier Politechniki Krakowskiej, Stowarzyszenie Studentów WAWEL "B.E.S.T" oraz Centrum Karier Akademii Górniczo-Hutniczej, podjęło się realizacji tego przedsięwzięcia po raz kolejny. Rangę imprezy podkreśla fakt, że w tym roku honorowy patronat nad targami objął minister edukacji narodowej prof. dr hab. Mirosław Handke.
    Impreza, w której wzięło udział blisko 30 wystawców, odbyła się w dniach 11 -12 kwietnia br. w hali sportowej T.S. Wisła i towarzyszyły jej m.in. prezentacje firm biorących udział w targach. Na ITP pojawiły się przede wszystkim firmy informatyczne, konsultingowe i telekomunikacyjne, a uczestnictwo w targach umożliwiło pozyskanie najlepszych absolwentów krakowskich uczelni, w których kształci się ponad 20 tysięcy studentów różnych specjalności.

    ITP 2000 to największe wydarzenie prezentujące młodą kadrę inżynierską i jest odpowiedzią na wymagania współczesnego rynku pracy. Świadczy o tym zarówno liczba osób odwiedzających targi - ponad 6000 studentów - jak i potwierdzenie przez 18 pracodawców wzięcia udziału w targach w przyszłym roku. Jak wynika z przeprowadzonej ankiety, stoiska firm, które cieszyły się największym zainteresowaniem, odwiedziło ponad 1000 osób. Druga połowa pracodawców określiła liczbę odwiedzających ich stoiska w granicach 500 osób. Wystawcy przedstawiali konkretne oferty pracy: stałej, czasowej, jak również możliwości odbycia stażu lub praktyki. Uczestnictwo w targach umożliwiło bezpośredni kontakt między pracodawcami i potencjalnymi pracownikami oraz sprecyzowanie wymagań i oczekiwań obu stron. Podczas trwania dwudniowych targów uczestnicy oraz zwiedzający otrzymali biuletyn targowy, który zawiera spis wystawców wraz z informacjami dotyczącymi profilu działalności firm, ich planami rekrutacyjnymi, a także praktyczne wskazówki pracowników Biura Karier PK, przeznaczone dla studentów i absolwentów poszukujących pracy.
    A zatem wiosenne Inżynierskie Targi Pracy były niepowtarzalną okazją dla pracodawców, którzy poszukują absolwentów krakowskich uczelni, a z drugiej strony były szansą dla absolwentów na znalezienie ciekawej i satysfakcjonującej pracy.
    Tak więc każdy, kto chciałby poznać bliżej polskie i międzynarodowe firmy oraz zapoznać się z ich aktualnymi planami rekrutacyjnymi, powinien odwiedzać targi pracy, które organizowane są m.in. przez Biura Karier w wielu ośrodkach akademickich w kraju.
    Hasło tegorocznych targów "To się opłaca - stawką jest praca" doskonale oddało cel organizowania tego rodzaju przedsięwzięć.

    17 kwietnia odbyło się otwarcie laboratorium Katedry Aparatury Przemysłowej Instytutu Aparatury Przemysłowej i Energetyki.

    Uroczystego otwarcia laboratorium dokonali rektor PK prof. zw. dr hab. inż. Kazimierz Flaga, dziekan Wydziału Mechanicznego dr hab. inż. Stanisław Michałowski, prof.PK oraz kierownik Katedry Aparatury Przemysłowej prof. zw. dr hab. inż. Michał Dyląg. Wśród zaproszonych gości znaleźli się również prorektor ds. dydaktyki prof. dr hab. inż. Ryszard Kozłowski, członkowie poszerzonego kolegium dziekańskiego Wydziału Mechanicznego, dyrektor administracyjny PK Zbigniew Skawicki, zastępca dyrektora administracyjnego PK ds. inwestycyjnych Barbara Chmielarz, przedstawiciele Instytutu Inżynierii Chemicznej i Chemii Fizycznej, a także reprezentanci firm współpracujących z Katedrą - dyrektor CeBeA mgr inż. Janusz Kobosko oraz dyrektor EMPAK, mgr inż. Marek Gut.
    Otwarcie tego laboratorium stanowiło symboliczne zamknięcie przeprowadzki Instytutu Aparatury Przemysłowej i Energetyki z budynku przy ulicy Warszawskiej do pomieszczeń Wydziału Mechanicznego w Czyżynach.
    Rektor prof. zw. dr hab. inż. Kazimierz Flaga podkreślił, że decyzja o przeprowadzce była decyzją trudną, podyktowaną koniecznością udostępnienia nowych powierzchni innym wydziałom uczelni. Wbrew wcześniejszym obawom udało się w stosunkowo krótkim czasie urządzić nowe miejsca pracy, przenieść laboratoria dydaktyczne i badawcze. Zostały one w dużym stopniu unowocześnione oraz częściowo rozbudowane.
    Wymagało to stosunkowo znacznych nakładów finansowych oraz dużego zaangażowania pracowników Instytutu, którzy nie tylko brali czynny udział w przeprowadzce, ale równocześnie projektowali i budowali nowe stanowiska.
    Laboratorium Katedry Aparatury Przemysłowej składa się z trzech części.
    Część I obecnie obejmuje 6 stanowisk z zakresu zagadnień odpylania, odemglania oraz desorpcji tlenu z wody. W tej części zainstalowano nowoczesną wytwornicę pary o wydajności 100 kg pary na godzinę. II część laboratorium przeznaczona jest do badania pracy i hydrauliki aparatów kolumnowych oraz procesów filtracji. Część III to laboratorium mieszania, w którym umieszczono szereg stanowisk do badania procesu mieszania w układach ciecz-ciało stałe, ciecz-ciecz, ciecz-gaz, ciecz-ciało stałe-gaz. Dzięki zainstalowanemu w laboratorium anemometru laserowemu możliwa jest identyfikacja procesu mieszania trójfazowego oraz precyzyjne pomiary pól prędkości.

    Przewiduje się dalszą rozbudowę laboratorium ze środków przyznanych na realizację grantów. Działania te należy uznać za ciągłe; pozwoli to na utrzymanie wysokich standardów realizowanych badań oraz zajęć prowadzonych ze studentami.

• dyrektor B.Bolkowska oraz prorektorzy naszej uczelni, profesorowie M. Chrzanowski i J. Gawlik,

• reprezentanci władz regionu różnego szczebla, a więc sejmików, urzędów wojewódzkich i miejskich, starostowie i burmistrzowie,

• przedstawiciele administratorów rzek, biur projektów, przedsiębiorstw wykonawczych,

• pracownicy uczelni i instytutów naukowo-badawczych.

    Spotkanie otworzył i gości przywitał dyrektor Instytutu Inżynierii i Gospodarki Wodnej PK, prof. J. Szczęsny. W imieniu gospodarza Politechniki głos zabrał prorektor, prof. M. Chrzanowski, który podkreślił, iż problematyka tego cyklu seminariów budzi żywe zainteresowanie, a nawet emocje nie tylko wśród specjalistów, ale również w szerokich kręgach społecznych z tej oczywistej przyczyny, że nasze życie i jego jakość zależą od wody. Na wagę spotkań o wyraźnie interdyscyplinarnym charakterze oraz nadzieje wiązane z efektami cyklu wskazała dyrektor dr B. Bolkowska. Następnie prowadzenie merytorycznej części spotkania objął przewodniczący Rady IIiGW, mgr inż. T. Łagosz (Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie), który przedstawił na wstępie krótką informację o historii, celach i składzie Rady Instytutu IiGW (zainteresowanych odsyłam do działu: "Ważne wydarzenia. Konferencje, seminaria" w numerze 6(18)/99"Naszej Politechniki").

   Jako pierwszy wykład nt. "Historia dolin rzek w dorzeczu górnej Wisły i transformacja systemu rzecznego przez człowieka" wygłosił prof. L. Starkel z Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. Przedstawił on proces kształtowania się całej doliny Wisły ze szczególnym uwzględnieniem doliny Wisły górnej w czasie historycznym, aż po współczesność. Bogato ilustrowany wykład uzmysłowił słuchaczom przyczyny obecnego stanu doliny Wisły, a także potrzebę znajomości geologii czwartorzędu przy planowaniu wszelkich działań inżynierskich w jej obrębie. Prawdopodobnie dla wielu zaskakujące i mogące wpłynąć na zmianę poglądów, było stwierdzenia profesora, wypowiedziane i uargumentowane z punktu widzenia czasu historycznego, iż stan obecny doliny Wisły łącznie z tymi fragmentami, które zwykli jesteśmy uważać za naturalne, jest efektem działalności człowieka. I tak lasy łęgowe, traktowane przez nas jako pozostałości naturalnego, nieskażonego przez człowieka krajobrazu rzecznego, mają w gruncie rzeczy także pochodzenie antropogeniczne. Odkryte przez geologów dęby pokryte madami świadczą, iż pierwotnie to one rosły w dolinie. Dopiero ich wycięcie zainicjowało proces, który doprowadził do powstania lasów łęgowych. Podobnie, zdaniem profesora, aktualny stan doliny Wisły środkowej, który to obszar określany jest mianem ostatniego w Europie fragmentu naturalnej doliny rzecznej i wokół którego toczą się zawzięte dyskusje dotyczące metod utrzymania, ewentualnego zagospodarowania itp. jest w rzeczywistości efektem procesów zainicjowanych i zdeterminowanych przez działalność człowieka (np. regulacja Wisły górnej przeprowadzona przez Austriaków).
    Drugi referat, zatytułowany "Ochrona przyrody w dorzeczu górnej Wisły w świetle wymagań Unii Europejskiej" wygłosił prof. Z. Witkowski z Instytutu Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. Przedstawił on stan aktualny i zamierzenia w dziedzinie ochrony przyrody dorzecza górnej Wisły na tle dokumentów i przepisów Unii Europejskiej. Warto zdawać sobie przy tym sprawę z dwóch faktów: po pierwsze, iż Karpaty są jednym z 247 obszarów uznanych za kluczowe dla zachowania bioróżnorodności na ziemi i po drugie, iż równocześnie region górnej Wisły jest największym skupiskiem aglomeracji miejsko-przemysłowych w środkowej Europie. O ile stwierdzenie drugie nie wymagało komentarza, o tyle uzasadnienie pierwszego stanowiło znaczną część wystąpienia profesora. Myślę, iż wielu słuchaczy nie zdawało sobie sprawy z faktu, iż w dorzeczu górnej Wisły, np. w Tatrach i Pieninach, występują endemity, czyli niezwykle cenne gatunki żyjące tylko tu i nigdzie indziej, z których niektóre (np. traszkę czy orzechówkę) znamy z własnych obserwacji. Niezwykle cenne wydaje się mocno zaakcentowane przez prelegenta stanowisko Unii, w którym zaspokojenie potrzeb człowieka i zagwarantowanie odpowiedniej jakości jego życia stawia się za cel. Jego realizacja jest możliwa tylko pod warunkiem zachowania bioróżnorodności na Ziemi. Zatem ochrona przyrody nie jest celem samym w sobie, a przeciwnie - jest działaniem o fundamentalnym znaczeniu z punktu widzenia dobra człowieka.
    W dyskusji poruszono na początku zagadnienia ogólne, takie jak globalne zmiany klimatyczne (prof. prof. Witkowski, Starkel) konieczność traktowania deficytów wody jako problemu przede wszystkim jakości, której zły stan jest bezsprzecznie efektem antropogenicznym (prof. Szczęsny). Zwrócono także uwagę na potrzebę bardzo szerokiego analizowania planowanych przedsięwzięć z dziedziny ochrony środowiska, gdyż niekiedy towarzyszyć im mogą również niekorzystne konsekwencje. Przykładem jest likwidacja zakładów Solvay, której nieprzewidzianym skutkiem ubocznym jest niebezpieczna zmiana stosunków wód gruntowych (doc. Fiszer).
    Zasadniczą część dyskusji zdominowały jednak zagadnienia związane z zapobieganiem skutkom powodzi. Dotknięto problemu roli lasów i zmian agrotechnicznych (prof. Starkel). Sformułowano pogląd, iż ideę ochrony przed powodzią obszaru cennego można zdefiniować następująco: opóźnić dopływ i ułatwić odpływ (prof. Szczęsny). Głosy dotyczące wpływu zabudowy dolin i obszarów przybrzeżnych rzek zarówno budownictwem kubaturowym, jak i infrastrukturą komunikacyjną oraz wątpliwości co do celowości stosowania wałów powodziowych w niektórych sytuacjach (prof. Witkowski) podsumowała prof. Nachlik wskazując, iż kluczem do racjonalnego rozwiązania tego typu problemów jest ocena poziomu zagrożenia oraz jego skutków.

    Dopiero taka analiza daje podstawę do podejmowania decyzji w zakresie planowania przestrzennego, a także pozwala np. rozstrzygnąć dylemat czy opłaca się wały modernizować, czy wobec kosztów takiej inwestycji w porównaniu z wartością terenów chronionych jest ona nieuzasadniona. Podkreśliła ona, iż wspomniane analizy i decyzje są trudne. W Polsce rozpoczyna się dopiero tego typu działania, ale już można podać pozytywne przykłady. Dwa problemy poruszył prof. Böhm. Wskazał on na godną propagowania zasadę rekompensowania rzece efektów działań związanych z konieczną ochroną przeciwpowodziową, zwłaszcza miast. Zasadę tę można sformułować krótko: oddać rzece gdzie indziej to, co zabrano jej w obszarze chronionego miasta. Oczywiście zagadnieniem wcale niełatwym jest znalezienie takiego obszaru rekompensaty. Prof. Böhm zwrócił też uwagę na problem mentalny, który musi być brany pod uwagę przy rozpatrywaniu zmian zagospodarowania terenów przybrzeżnych i planowaniu np. przenoszenia ludności tam mieszkającej na teren niezagrożony. Otóż nawet ludzie, którzy bezpośrednio zostali dotknięci powodzią, niechętnie zmieniają miejsce zamieszkania i nie są skłonni do podjęcia takiej decyzji z własnej woli.
    Jako ostatni głos zabrał prowadzący dyskusję, mgr inż. T. Łagosz, który zapowiedział, iż podsumowanie zostanie dokonane na zakończenie całego cyklu seminariów. Wskazał też, iż głosy, które padły na sali, potwierdzają zasadę, że na problemy związane z wodą patrzymy poprzez zjawiska ekstremalne. Jest tak teraz, kiedy to sprawy powodzi zajmują nas ze względu na to, że mamy żywo w pamięci jej skutki. Było tak też przed laty, kiedy problemem była susza.
   Szczegółowe informacje oraz program seminariów uzyskać można w sekretariacie Instytutu Inżynierii i Gospodarki Wodnej Politechniki Krakowskiej, ul. Warszawska 24, tel. 633 10 83,

15 - 16.05. - na zaproszenie rektora prof. Kazimierza Flagi przebywał w Politechnice Krakowskiej rektor Moskiewskiego Państwowego Uniwersytetu Inżynierii i Ekologii prof. M. B. Generałow. Podczas jego pobytu w Krakowie została podpisana wieloletnia umowa o współpracy naukowej pomiędzy obu uczelniami. Współpraca dotyczyć będzie m.in. wykonywania wspólnych prac badawczych, wspólnych publikacji, wymiany wykładowców i wymiany praktyk studenckich.
    W pierwszym etapie współpracy partnerami ze strony PK będą Instytut Inżynierii Chemicznej i Chemii Fizycznej oraz Instytut Aparatury Przemysłowej i Energetyki. (A.B.)

• utrzymać powódź z daleka od ludzi (metody techniczne możliwe do zastosowania na szczeblu gminy czy powiatu),

• utrzymać ludzi z daleka od powodzi (aktywność związana z ograniczeniem zabudowy na terenach zalewowych),

• nauczyć ludzi reagować na powódź (edukacja i aktywizacja wspólnot lokalnych, inwentaryzacja planów, dokumentów i relacji dotycząca minionych katastrof, systemy ostrzeżeń powodziowych, zabezpieczenie obiektów znajdujących się na terenach zalewowych).

    Podstawowym wymaganiem do racjonalnego prowadzenia działań przeciwpowodziowych jest ocena stopnia zagrożenia. W większości krajów wyznaczane są w tym celu strefy zagrożenia. Określają one, opierając się na danych historycznych i analizach hydrologicznych, zasięg przestrzenny powodzi. W Polsce do tej pory wyznaczanie takich stref nie było praktykowane. Nie zostały opracowane metody, jakie należy stosować w celu ich określania.
    W ramach Komponentu B.4 Projektu Banku Światowego opracowano propozycję zasad postępowania w zakresie wyznaczania rodzajów i zasięgu stref zagrożenia powodziowego.
    Autorka koncepcji - profesor Elżbieta Nachlik - jest pracownikiem Instytutu Inżynierii i Gospodarki Wodnej PK oraz konsultantem Biura Koordynacji Projektu Banku Światowego (BKPBŚ).
    Przygotowane przez prof. E. Nachlik i jej zespół (Katarzyna Baran, Wiesław Gądek, Zofia Gręplowska, Paweł Madej, Renata Stochmal) opracowanie zostało poddane dyskusji.
    Proponowana metodyka wyznaczania stref zagrożeń została opracowana na podstawie materiałów i standardów, jakie w tym zakresie stworzono w Europie i Stanach Zjednoczonych, a także doświadczeń profesor Nachlik i jej zespołu.
    Podstawą planowania stref są przepływy o prawdopodobieństwie występowania 1%. W następnej kolejności, stosując obliczenia hydrauliczne, wyznaczane są powierzchnie zajmowane przez płynącą wodę. Zaproponowano wyznaczenie czterech podstawowych stref zalewów powodziowych, których znajomość posłuży do prowadzenia działań w zakresie:

• ograniczenia zabudowy oraz formułowania warunków konstruowania budowli,

• formułowania reguł do lokalnych planów zagospodarowania przestrzennego, w tym wyznaczania terenów rozwojowych dla potrzeb urbanizacji oraz terenów chronionych,

• systemów ostrzeżeń oraz reagowania na powódź,

• planowania nowych i modernizacji istniejących inwestycji w ochronie przed powodzią,

• opracowania i wdrożenia systemu ubezpieczeń powodziowych.

    Uczestnicy seminarium wysłuchali również referatu dr Stanisława Kosteckiego (konsultanta BKPBŚ, zajmującego się identyfikacją zagrożeń i opracowaniem map terenów zalewowych, pracownika Politechniki Wrocławskiej) pod tytułem ,,Zastosowanie numerycznego modelu terenu do określania zasięgu stref zagrożenia powodziowego'' (referat opracowano przy współpracy Marka Ścisłego). Dr Kostecki zaprezentował wyniki obliczeń stref zagrożeń, które wyznaczono w czterech gminach pilotażowych Projektu: Krakowie, Brzesku, Kamieńcu Ząbkowickm i Kłodzku. Uczestnicy mogli obejrzeć wydruki map cyfrowych z zaznaczonymi zalewami powodziowymi i izoliniami głębokości wody, wyznaczonymi zgodnie z zaproponowaną metodyką.
    Opracowana metodyka została zrecenzowana przez profesorów: Tadeusza Bednarczyka (AR w Krakowie), Stanisława Czabana (AR we Wrocławiu), Janusza Kindlera (Politechnika Warszawska) i Janusza Kubraka (SGGW w Warszawie). Recenzenci przyznali, że oceniana przez nich praca stanowi ważny etap w realizacji w naszym kraju strategii ochrony przed powodzią i jest pierwszą udana próbą zintegrowanego podejścia do zagadnienia wyznaczania stref zagrożenia powodziowego w Polsce.
   ,,Praca napisana przez kompetentny zespół powoduje, że mimo złożoności prezentowanych zagadnień, proponowany zakres prac wydaje się prosty do zrealizowania.'' (prof. St. Czaban)
    Na temat ,,Metodyki...'' i jej wdrożenia wypowiedzieli się również przedstawiciele gmin pilotażowych uczestniczących w projekcie. Inż. Jacek Puchała z Brzeska zasygnalizował zebranym problemy napotkane w czasie opracowywania map terenów zalewowych. Zdzisław Fleszar - wójt Kamieńca Ząbkowickiego i Jan Musiał - burmistrz Brzeska, wskazali na znaczenie, jakie posiada dla gminy przygotowany materiał.
    Ostatni punkt seminarium stanowiła dyskusja. Obecni bardzo licznie na spotkaniu specjaliści z różnych dziedzin (hydrolodzy, hydrotechnicy, geodeci), członkowie administracji państwowej i samorządowej oraz przedstawiciele gmin pilotażowych wyrazili swoje uwagi i propozycje odnoszące się do, zaproponowanego przez profesor Nachlik, sposobu wyznaczania terenów zalewowych.
    Końcowa wersja ,,Metodyki określania rodzajów i wyznaczania stref zagrożeń powodziowych'' zostanie poprawiona, uzupełniona i przekazana do stosowania w planowaniu ochrony przed powodzią na obszarach gmin.
    ,,Nie tylko gminy czy powiaty bezpośrednio uczestniczące w Projekcie będą mogły korzystać ze specjalistycznych, ale przy tym koniecznych opracowań. Przewiduje się ich wykorzystanie na szerszym poziomie i zaadaptowanie do specyfiki miast, miasteczek i wsi na terenie całej Polski. Oczywiście w bezpośrednim działaniu należy uwzględnić różnorodne warunki każdego obszaru, nie mniej jednak realizacja Projektu pozwoli na wykształcenie pewnego standardu wzorców przy realizacji tak szeroko rozumianej prewencji powodziowej.'' (z listu J. Widzyka).
    Optymistyczne jest to, że w działania przeciwpowodziowe bardzo aktywnie włącza się środowisko naukowe Politechniki Krakowskiej. Jej pracownicy nie ograniczają zakresu swoich działań jedynie do terenu Krakowa, ale postrzegają problem bardziej kompleksowo.