PRACOWNICY PK

NOMINACJE   PROFESORSKIE

PROFESOROWIE ZWYCZAJNI

 

Prof. zw. dr hab. inż. arch. ANDRZEJ KADŁUCZKA

 
Prof. zw. dr hab. inż. arch. ANDRZEJ KADŁUCZKA nauczyciel akademicki Politechniki Krakowskiej, członek SARP, urodzony w 1943 r. w Krakowie. Rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej w 1961 r., gdzie w roku 1966 uzyskał dyplom mgr inż. architekta.
    W roku 1975 obronił pracę doktorską, a w 1983 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych. W 1985 r. został docentem, a w 1991 r. profesorem Politechniki Krakowskiej. W 1996 r. otrzymał tytuł naukowy profesora.
    Profesor Andrzej Kadłuczka kieruje Katedrą Historii Architektury Polskiej i Konserwacji Zabytków; w latach 1993 - 1999 przez dwie kadencje pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej. Członek wielu stowarzyszeń naukowych krajowych i zagranicznych: Komisji Architektury i Urbanistyki PAN O. w Krakowie, Polskiego Centrum OISTAT, V-President of Polish Section of the DOCOMOMO.
    W 1999 r. mianowany został na wiceprezydenta Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS. Pełni również funkcję prezesa Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków w Warszawie. W roku 1999 objął funkcję dyrektora Instytutu Historii Architektury i Konserwacji Zabytków na Wydziale Architektury PK.
    Profesor Andrzej Kadłuczka był stypendystą rządu Arabskiej Republiki Egiptu (1983); wykładał gościnnie w uczelniach: Centar za Arhitekturu i Urbanizam (1979), Split (1984), Arhitektonski Fakultet, Zagrzeb (1979, 1983, 1984, 1988), Instituto Universitario di Architettura w Wenecji (1979), Department of Preservation of Historical Monuments Technical University w Budapeszcie (1978, 1979, 1984), Delf University, Faculty of Architecture w Holandii (1984), Münster Technische Hochschule w Niemczech (1990, 1992) oraz w Polsce dla studentów uniwersytetów w Geelph z Kanady i Knoxville w USA (1992-94). Brał udział w wielu konferencjach krajowych i zagranicznych, autor ponad 50 publikacji i opracowań naukowych.
    Profesor Andrzej Kadłuczka zrealizował m.in.: rewaloryzację kamienicy Ormiańskiej i Arsenału w Zamościu, restaurację kościoła św. Salwatora w Krakowie, rekonstrukcję Placu Matejki z Pomnikiem Grunwaldzkim w Krakowie, przebudowę wejścia głównego do podziemnej hali targowej w Lipsku, kościoły w Radomiu, w Puchałach k. Łomży, Starachowicach, Jaworznie i w Chomranicach k. Nowego Sącza, budynek Prasy i Wydawnictw w Krakowie, restaurację i modernizację Teatru im. J. Słowackiego, projekty i realizacje budynków publicznych, restauracji i hoteli oraz adaptację licznych obiektów zabytkowych w Krakowie, Tarnowie i Dębicy. Ostatnio - autor projektu adaptacji i modernizacji budynku dawnej Podchorążówki dla Wydziału Architektury PK oraz koncepcji odbudowy XIX-wiecznego kompleksu uzdrowiskowego w Lipiku na Chorwacji.
    Profesor Andrzej Kadłuczka jest inicjatorem i organizatorem Międzynarodowej Konferencji Konserwatorskiej "Kraków 2000" i przewodniczącym Rady Programowej tejże konferencji.
   Zainteresowania pozazawodowe: film, książki, turystyka górska, narciarstwo, sporty motorowodne.

 

Prof. zw. dr hab. inż. JAN RYŚ

 
Prof. zw. dr hab. inż. JAN RYŚ ukończył studia w roku 1964. W 1965 r. odbył staż zawodowy w MEBA Design w zakresie konstrukcji oprzyrządowania i matryc do tworzyw sztucznych; w tym samym roku został zatrudniony na stanowisku asystenta w Katedrze Części Maszyn Politechniki Krakowskiej na Wydziale Mechanicznym. Pod kierunkiem doc. Franciszka Kotowskiego zdobywał doświadczenie konstrukcyjne, biorąc udział w pracach projektowych. W 1971 r. obronił pracę doktorską pt. "Teoria plastycznego roztłaczania rur w ścianach sitowych", a weryfikacja eksperymentalna potwierdziła trafność teorii w opracowanej pracy. Po obronie pracy doktorskiej zainteresowania naukowe i  techniczne skierował na konstrukcje i obliczanie przekładni mechanicznych ze szczególnym uwzględnieniem analizy obciążeń dynamicznych, współpracując z prof. prof. Ludwikiem Mulerem, Kazimierzem Piszczkiem i Wiesławem Krzysiem.
    W 1980 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. W latach 1970 - 1980 kierował 12 pracami konstrukcyjno-obliczeniowymi dla przemysłu, których ciekawsze wyniki publikował; w latach 1975-77 był konsultantem naukowym w Biurze Projektowym Pras i Pomp w CBKUCh Kraków. W okresie 1987 - 1990 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Mechanizacji Przemysłu Farmaceutycznego przy OBR Polfa Kraków, a także przewodniczącego PTMTS - Oddział Kraków.
    W roku 1982 uzyskał stanowisko docenta w Zakładzie Podstaw Konstrukcji Maszyn Instytutu Mechaniki i PKM, a także powierzono mu stanowisko wicedyrektora tegoż Instytutu, które pełnił do roku 1990. Kolejnym zakresem zainteresowań naukowych profesora Jana Rysia jest problematyka obliczeń wytrzymałościowych aparatury ciśnieniowej, co wiąże się z aktualnie pełnioną funkcją przewodniczącego Polskiej Komisji Normalizacyjnej Nr 130 Aparatury Chemicznej i Zbiorników Ciśnieniowych. Z tej tematyki realizowane są kolejne prace doktorskie. Obecnie kontynuacją tego zagadnienia jest realizowany grant pt. "Analiza stanu deformacji i wytężenia oraz optymalizacja segmentowych kolan i rozgałęzień rurociągów ciśnieniowych, przy zastosowaniu modelu 2D MES i weryfikacji eksperymentalnej" (1999-2001).
    W 1990 r. uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. W latach 1990-93 pełnił funkcję prorektora PK ds. badań naukowych i współpracy z gospodarką, a w latach następnych pełnił wiele funkcji organizacyjnych, m.in.: przewodniczącego Komitetu Jubileuszowego 50-lecia PK, członka Komitetu Sterującego Krak. Zespołu Bibliot., członka Komitetu Sterującego Krakowskim Centrum Wysokich Technologii, członka Komitetu Budowy Maszyn PAN.
    Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną po roku 1990 otrzymał wyróżnienia: Nagrodę Rektora za osiągnięcia naukowe (zespołowa, 1992), Srebrny Medal 50-lecia PK (1995), Złotą Odznakę PK (1995), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1995). Obecnie jest członkiem Senatu PK oraz członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego.
    Od 1990 r. do chwili obecnej jest kierownikiem Zakładu Podstaw Konstrukcji Maszyn, który obecnie liczy 3 samodzielnych pracowników naukowych, 10 doktorów nauk technicznych, 2 asystentów i 4 pracowników naukowo-technicznych.
    Profesor Jan Ryś był promotorem 4 prac doktorskich, recenzentem 9 oraz recenzentem 6 prac habilitacyjnych.
    Jest autorem ponad 70 publikacji, 7 patentów, kierował ponad 40 dużymi opracowaniami projektowymi, obliczeniowymi i eksperymentalnymi dla przemysłu.
    W pracach naukowych ceni oryginalność, a w pracach konstrukcyjno-obliczeniowych rzetelność i odpowiedzialność.
   Zainteresowania pozazawodowe: historia i literatura historyczna.

 

Prof. zw. dr hab. inż. BOLESŁAW TABIŚ

 
Prof. zw. dr hab. inż. BOLESŁAW TABIŚ ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Krakowskiej w roku 1974 i od tego czasu pracuje w Instytucie Inżynierii Chemicznej i Chemii Fizycznej. Doktor nauk technicznych - 1980, doktor habilitowany -1986 (Politechnika Śląska), tytuł naukowy profesora - 1996. Od 1 grudnia 1999 roku został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego w Politechnice Krakowskiej.
    Przedmiotem działalności naukowo-badawczej profesora Tabisia jest teoria i inżynieria reaktorów chemicznych i biochemicznych oraz zastosowanie metod analizy nieliniowej do badania właściwości obiektów reagujących chemicznie. Jest autorem bądź współautorem ponad stu publikacji naukowych wydrukowanych w kraju i za granicą, w tym dwóch książek wydanych przez WNT w serii "Inżynieria Chemiczna", trzech monografii (w tym jedna na zaproszenie wydawnictwa "Gulf Publishing Company" - Houston) oraz pięciu skryptów. Jest ponadto współautorem kilkudziesięciu opracowań wykonanych dla zakładów chemicznych i instytucji naukowo-badawczych Polski południowej. Część artykułów naukowych profesora Tabisia wydrukowanych w Polsce zostało przetłumaczonych na język angielski i wydanych w "International Chemical Engineering" lub w "Heat Transfer Research". Promotor pięciu zakończonych przewodów doktorskich. Członek Komitetu Inżynierii Chemicznej PAN.
    Profesor Bolesław Tabiś jest pierwszym absolwentem Wydziału Inżynierii i Technologii Chemicznej, który uzyskał stopień doktora habilitowanego i tytuł naukowy profesora. Obecnie kieruje nowo utworzonym Zakładem Reaktorów Chemicznych i Kinetyki Ruchu Masy. Był recenzentem w przewodach habilitacyjnych dwóch doktorów habilitowanych swojego zakładu oraz dwóch pracowników spoza Wydziału. Wszyscy jego dotychczasowi studenci indywidualni obronili prace doktorskie. Jest laureatem kilku nagród rektora PK i nagród ministra edukacji narodowej, przyznanych za działalność badawczą.
    W okresie pracy w Politechnice Krakowskiej pełnił funkcję prodziekana Wydziału Inżynierii i Technologii Chemicznej oraz zastępcy dyrektora Instytutu Inżynierii Chemicznej i Chemii Fizycznej. Pracował w licznych komisjach senackich i rektorskich. Jest członkiem Senatu PK.
   Zainteresowania pozazawodowe: kosmologia, historia powstania życia na Ziemi.

PROFESOROWIE TYTULARNI

 

 
Prof. dr hab. inż. KAZIMIERZ FURTAK

 
Prof. dr hab. inż. KAZIMIERZ FURTAK studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej w latach 1968-1973 na specjalności inżynieria ruchu. Bezpośrednio po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako asystent stażysta w Zakładzie Budowy Mostów i Tuneli (obecnie Katedra Budowy Mostów i Tuneli), gdzie pracuje do dzisiejszego dnia.
    W 1974 r. został asystentem, a następnie (1976) starszym asystentem. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w roku 1979. W 1980 r. został zatrudniony na stanowisku adiunkta. Doktorem habilitowanym został w 1987 r., rok później został zatrudniony na stanowisku docenta. W latach 1991-96 był zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego Politechniki Krakowskiej, a od października 1996 r. ponownie na stanowisku docenta. Tytuł naukowy profesora uzyskał w roku 1999.
   Zainteresowania naukowe to przede wszystkim konstrukcje mostowe, a w szczególności betonowe i zespolone. Dotyczą one zagadnień związanych z wpływem czynników reologicznych w elementach zespolonych typu stal-beton, odkształceń i naprężeń skurczowych w elementach żelbetowych, zmęczenia betonu i stali zbrojeniowej oraz żelbetu, nośności i zarysowania belek żelbetowych w strefie dominującego działania momentów zginających, trwałości mostów betonowych, wpływu czynników technologicznych na pracę mostów betonowych, technologii napraw i wzmocnienia mostów, stanów granicznych użytkowania mostów zespolonych, nośności zespolenia w belkach typu stal-beton. Profesor Kazimierz Furtak uczestniczy w realizacji grantów KBN; obecnie jest kierownikiem projektu "Nośność różnych typów połączeń w konstrukcjach zespolonych typu stal-beton z uwzględnieniem zmienności obciążeń, naprężeń własnych oraz parametru czasu". Tak szeroka działalność naukowo-badawcza znalazła swoje odzwierciedlenie w ponad 170 publikacjach, z których ponad 30 jest obcojęzycznych. Jest autorem książki "Mosty zespolone" oraz współautorem wydanej na Słowacji książki "Oceľobetonové konštrukčné prvky". Jest także autorem dwóch podręczników wydanych przez Politechnikę Krakowską, promotorem dwóch zakończonych przewodów doktorskich (w tym jednego z wyróżnieniem). Był inicjatorem i organizatorem pierwszej w Polsce konferencji naukowo-technicznej Mosty zespolone. Jest także współinicjatorem i współorganizatorem regionalnych konferencji międzynarodowych organizowanych przez Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Krakowskiej oraz Wydziały Budownictwa Uniwersytetów Technicznych w Koszycach i Żylinie. Był członkiem wielu konferencji krajowych oraz kilku międzynarodowych. Uczestniczył w pracach komitetów naukowych wielu konferencji, w tym również międzynarodowych. Za dotychczasową działalność naukowo-badawczą otrzymał dwie nagrody ministra oraz trzy nagrody rektora.
    Działalność naukowo-badawcza prof. dr hab. inż. Kazimierza Furtaka przekłada się bezpośrednio na zastosowania praktyczne. Jest autorem lub współautorem ponad 100 ekspertyz, ponad 60 projektów remontu lub wzmocnienia istniejących obiektów mostowych, a także projektów 10 nowych mostów. Wśród nich wymienić można projekt mostu przez Regalicę w Szczecinie (o największej w Polsce rozpiętości przęsła zespolonego) oraz estakadę i wiadukt nad linią kolejową w centrum Radomia. Jako drugi w Polsce zastosował taśmy z włókien węglowych do wzmacniania mostów oraz jako jeden z pierwszych maty z włókien węglowych. Według jego projektów zostało wzmocnionych 6 mostów za pomocą zewnętrznych kabli sprężających (najwięcej w Polsce), a trzy kolejne czekają na realizację. Za swoją działalność naukowo-badawczą i zawodową prof. K. Furtak otrzymał prestiżową nagrodę im. Prof. Stefana Bryły. Jest także laureatem nagrody im. Dr Wiesława Stupnickiego (dla młodych pracowników nauki).
    Po uzyskaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego ponad dwa lata pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu L-1, a następnie przez 6 lat był prodziekanem Wydziału Inżynierii Lądowej. W roku 1996 został dziekanem; funkcję tę pełni do chwili obecnej. Jest członkiem Rady Programowej Czasopism Technicznych PZITB, członkiem Komisji Budownictwa Oddziału Krakowskiego PAN, Sekcji Konstrukcji Betonowych KILiW PAN oraz Sekcji Inżynierii Komunikacyjnej KILiW PAN, członkiem Zarządu Związku Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej (trzecia kadencja). Należy do ZMRP, SITK oraz PZITB.
   Zainteresowania pozazawodowe: najpierw sport (wicemistrz akademicki w skoku w dal oraz trójskoku); obecnie rekreacja i turystyka samochodowa, a także filozofia życia ludzi w małych miejscowościach oraz problemy młodego pokolenia.

 

Prof. dr hab. inż. arch. KAZIMIERZ KUŚNIERZ

 
Prof. dr hab. inż. arch. KAZIMIERZ KUŚNIERZ urodził się w Krakowie w 1948 r. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej w latach 1966-71. Przez następne dwa lata pracował w Biurze Projektów Służby Zdrowia w Krakowie, a od roku 1973 podjął pracę nauczyciela akademickiego w Zespole Rozwoju Budowy Miast przy Instytucie Historii Architektury i Konserwacji Zabytków na Wydziale Architektury PK. Tutaj w 1976 r. ukończył Podyplomowe Studium Konserwacji Zabytków Architektury i Urbanistyki, a następnie (1982) pracę doktorską. W roku 1991 uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 1994 r. nominację na stanowisko profesora nadzwyczajnego PK, a w 1999 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk technicznych oraz drugie mianowanie na profesora nadzwyczajnego PK.
    W dorobku naukowym profesor Kazimierz Kuśnierz posiada 6 publikacji książkowych, ponad 100 artykułów oraz tyleż dokumentacji badawczych i ekspertyz konserwatorskich. Jest promotorem trzech przewodów doktorskich (wyróżnionych).
    Jako architekt jest autorem i współautorem wielu projektów, m.in. projektu rewaloryzacji terenów wokół Teatru im. J. Słowackiego i Placu św. Ducha w Krakowie, projektów dla Wadowic, Łańcuta, Staszowa, Szydłowa, jest laureatem konkursów SARP. Od wielu lat współpracuje z pracowniami projektowymi m.in. w Krakowie, Warszawie, Rzeszowie, Bielsku-Białej, Lublinie oraz Przemyślu; z konserwatorami zabytków woj. woj. pomorskiego, mazowieckiego, śląskiego, małopolskiego oraz podkarpackiego; instytucjami i agencjami sprawującymi opiekę nad zabytkami w Polsce (m.in. zamki w Dzikowie, Krasiczynie, Łańcucie, Wiśniczu Nowym oraz Odrzykoniu koło Krosna).
    Oprócz wykładów dla studentów macierzystego wydziału prowadził również wykłady na studiach podyplomowych w Krakowie i Warszawie, na studiach doktoranckich na WA PK, zapraszany też był do Lwowa na cykle wykładowe o polskiej i europejskiej urbanistyce.
    Profesor Kazimierz Kuśnierz specjalizuje się w dziedzinie historii architektury i urbanistyki oraz w ochronie i rewaloryzacji zespołów zabytkowej architektury i urbanistyki.
    Za swe osiągnięcia profesor Kazimierz Kuśnierz otrzymał indywidualną nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (1985) oraz wielokrotnie nagrody rektora za pracę naukową i dydaktyczną.
    W latach 1987-91 był wicedyrektorem, a w okresie 1995-99 dyrektorem Instytutu Historii Architektury i Konserwacji Zabytków WA PK. Od 1992 r. jest kierownikiem Zakładu Historii Architektury, Urbanistyki i Sztuki Powszechnej IHA i KZ , a w 1999 r. został wybrany prodziekanem Wydziału Architektury ds. naukowych.
    Od kilkunastu lat jest członkiem Komisji Urbanistyki i Architektury PAN O. w Krakowie, a od 1996 r. przewodniczącym Sekcji Historycznych Zespołów Osadniczych KUA PAN O. Kraków. W 1991 r. został rzeczoznawcą Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, a od 1993 r. rzeczoznawcą ministra kultury i sztuki, jest członkiem zespołu ekspertów w zakresie konserwacji i rewaloryzacji zabytków architektury oraz urbanistyki (kilkadziesiąt opracowań i opinii).
    Profesor Kazimierz Kuśnierz jest członkiem wielu organizacji społecznych, m.in. Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków (wiceprezes w latach 1994-99) oraz Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS.
   Zainteresowania pozazawodowe: historia oraz kultura krajów trzeciego świata, turystyka, sport oraz wędkarstwo muchowe (kilkanaście wypraw do północnej Skandynawii).

 

Prof. dr hab. inż. ANDRZEJ RUDNICKI

 
Prof. dr hab. inż. ANDRZEJ RUDNICKI jest absolwentem Politechniki Krakowskiej z 1966 r. w specjalności - budownictwo drogowe. Doktorat uzyskał w 1973 r., habilitację - w 1983 r., tytuł naukowy profesora - w 1999 r. W latach 1984-90 był prodziekanem Wydziału Inżynierii Lądowej. Od 1991 r. jest kierownikiem nowo powstałego Zakładu Systemów Komunikacyjnych, a od 1992 r. - dyrektorem Instytutu Inżynierii Drogowej i Kolejowej. Jest członkiem trzech komitetów Polskiej Akademii Nauk: Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej, Komitetu Transportu oraz Komitetu Zagospodarowania Przestrzennego Kraju. Jest również przewodniczącym Zespołu Problemów Komunikacyjnych przy Komisji Budownictwa Oddziału PAN w Krakowie.
    W pracy badawczej zajmuje się metodologią planowania komunikacyjnego, w tym kształtowaniem sieci i prognozowaniem ruchu oraz problemami komunikacyjnymi miast zabytkowych, a także problemami ekorozwoju w odniesieniu do transportu. Szczególne zainteresowania dotyczą projektowania i funkcjonowania miejskiej komunikacji zbiorowej, zwłaszcza jej sterowania i oceny jakości. Jest autorem lub współautorem ok. 120 publikacji, w tym 6 książek lub monografii.
    Poza pracą naukową i dydaktyczną prowadzi także działalność inżynierską i społeczną. W latach 1974-75 kierował Pracownią Inżynierii Ruchu przy Urzędzie Miasta Krakowa. W dwóch kadencjach był członkiem komisji
problemowych Rady Miasta Krakowa: ochrony zabytków oraz urbanistyki. Obecnie jest członkiem zespołu ekspertów przy ministrze transportu i gospodarki morskiej ds. polityki transportowej państwa oraz członkiem rady naukowej ochrony środowiska przy wojewodzie małopolskim.
    Profesor Andrzej Rudnicki wykonał kilkadziesiąt ekspertyz, projektów koncepcyjnych lub budowlanych sieci komunikacyjnych, dróg i ulic. Jest współautorem uchwalonych polityk transportowych dla kilku polskich miast. Kierował zespołem, który opracował projekty rozwoju systemu transportowego, w tym dla Krakowa (1994) oraz dla Warszawy (1998), przyjęte przez władze tych miast w ramach dokumentów planistycznych. Jest laureatem (wraz z zespołem) ponad 30 krajowych i międzynarodowych konkursów urbanistycznych lub komunikacyjnych oraz laureatem zespołowej nagrody I stopnia Miasta Krakowa w dziedzinie nauki i techniki.
    Zainteresowania pozazawodowe: turystyka górska, wycieczki krajoznawcze, teatr.